A folga da xustiza, sen a complicidade da xente

Hai estamentos que parecen intocables, ténselles medo e non respecto e consideración como debese ser. E é que deben pasar bastantes xeracións para que á xente páseselles o medo e conten, digan o que realmente lles parece sen temer as represalias. Unha desas xerarquías é a xustiza: xuíces, fiscais, secretarios e até os funcionarios que atenden detrás do mostrador.

Cando calquera cidadán que é obxecto ou pon unha denuncia por calquera motivo que non vén ao caso, a palabra xustiza e todo o que iso significa, invádelle unha dobre angustia: polo xuíz que lle vai a tocar, o fiscal, o avogado da parte contraria e até a preocupación  - medo?- a pór nervioso, non responder o que debese, quedar en branco e poderiamos seguir engadindo máis elementos. Iso, por unha banda. E por outro, despois de esperar meses ou anos para que se celebre a vista, a continuación, séguelle a longa espera ata que lle notifican por carta a “sentenza”.

Se todo o proceso atrásase, as persoas adoitan presentar no xulgado  para preguntar e, dependendo do funcionario que lles atenda, unicamente responden: xa lles chegará a notificación -adoitan dicir-. Algúns deses funcionarios son amables, outros excesivamente desagradables. As persoas que son mal atendidas sempre adoitan dicir que “teñen a tixola polo mango e non hai nada que facer”. Con esa opinión máis o cabreo correspondente saen á rúa, enfadados e coa sensación de que os outros son intocables.

Tres cuartos dos mesmos sucede cando alguén pretende falar coas súas señorías: non adoitan recibilos, son poucos os que os fan. A sensación que teñen os cidadáns/ as é que a distancia entre eles e a xustiza é como o ancho do río da Prata - é o río máis ancho do mundo-. Escenario preocupante nun país onde xa leva uns cantos anos de democracia. As cousas deberían ser doutra maneira, pero non o son.

Se a xustiza é lenta, en ocasións cega, muda, depende, politizada e está a perder credibilidade pola súa falta de proximidade e adaptación aos novos tempos, agora, co gran atraso por acumulación de traballo, hai que engadirlle a folga que empezaron os secretarios xudiciais e ás que se foron sumando outros colectivos do sector que ameazan cunha interrupción que paralice o sistema máis aínda do que está, e a cidadanía está que rabea. Entende a xente a folga? Non É xusto o que piden? Si, o que sucede é que en calquera folga búscase a complicidade dos usuarios, que en maior ou menor medida poden entender ou apoiar a postura, porque xera empatía e solidariedade. Neste caso que nos ocupa, a xente nin o entende, nin a apoia – sempre hai excepcións-, sinxelamente a crítica e mesmo a máis dun failles “graza” velos manifestar con pancartas polas rúas.

A clase xudicial non goza de simpatía de case ninguén. Están tres chanzos por encima da xente?, algúns cren que si. O cambio de mentalidade, a proximidade, a amabilidade, a empatía deberían estar presentes no seu comportamento diario, entendíaselles mellor, gozarían da comprensión e até terían a solidariedade da cidadanía. As súas reivindicacións son xustas, teñen dereito, están mal pagos, si, pero tamén un pouco de modestia e consideración cos demais non estaría nada mal.