“Ningunha confesión terá carácter estatal. Os poderes públicos terán en conta as crenzas relixiosas da sociedade española e manterán as seguintes relacións de cooperación coa Igrexa católica e as demais confesións” (art. 16.3 Constitución Española).

Con motivo da chamada polos católicos durante a Semana Santa, tivemos a oportunidade de comprobar, unha vez máis, como este mandato constitucional non só non se cumpre, senón que é violado reiteradamente tanto polo actual goberno español como por outras moitas autoridades e representantes políticos. Actuacións que demostran que, por certo, as relacións dos poderes públicos coa Igrexa católica non son "relacións de cooperación" senón de claro servilismo.

A cobertura televisiva pública dos actos relixiosos celebrados por esta institución privada -misas, procesións...-, a destacada presenza de autoridades públicas en devanditos actos, son proba indiscutible dos privilexios e influencias que, a día de hoxe, aínda manteñen a Igrexa católica en España. Unha situación que, sen dúbida, limita a democracia, favorece as desigualdades e contribúe á polarización social.

Limita a democracia ao dar un trato privilexiado a unha institución privada que ao longo da historia de España mantivo, practicamente durante toda a súa existencia, unha posición inequivocamente reaccionaria e estaría en contra das liberdades e a democracia. Basta repasar na historia recente o papel xogado pola Igrexa católica durante a Guerra Civil (1936-1939) e a terriblemente cruel ditadura franquista (1939-1975).

Unha posición da que nunca deu mostras de arrepentimento pero que, con lixeiros matices, defende hoxe. Que os poderes públicos e os seus representantes democraticamente electos sigan outorgando numerosos privilexios e non menores servidumes a esta institución limita a democracia, faia máis vulnerable e deficitaria. Non é casualidade que os estados da Unión Europea con maiores déficits democráticos -España, Portugal, Italia, Irlanda, Hungría, Polonia...- sexan tamén aqueles en os que a Igrexa católica goza de enormes privilexios e gran poder de influencia.

Favorece a desigualdade tanto porque goza de privilexios como porque defende, con gran beligerancia, políticas que implican maior desigualdade. Privilexios que se pon de manifesto nun tratamento fiscal escandalosamente favorable que se aplica a practicamente todos os impostos: ICIO, IBI, IAE, ISS, IRPF, Doazóns e Sucesións -o que fai que a práctica totalidade dos seus ingresos estean exentos de impostos-, que estivo en vixente desde 1979 -Goberno de España/Convenio Vaticano- e que segundo algunhas entidades asociativas -como "Europa Laica"- supoñen que o sistema fiscal español xa non percibe máis de 10.000 millóns de euros anuais. Doutra banda, a Igrexa católica -que posúe o 70% das escolas privadas- vén contribuíndo de maneira decisiva a unha polarización educativa -separación entre escolas públicas e privadas- que alimenta a desigualdade social (informes PISA).

Unha contribución á polarización social que tamén se reflicte na súa forte oposición a moitas das políticas públicas que implican, por exemplo, avances na igualdade de xénero e que favorecen ás familias con menos recursos: divorcio, violencia de xénero, interrupción voluntaria do embarazo… Oposición tamén ás que promoven a igualdade entre todas as persoas, como o matrimonio igualitario, a eutanasia, a igualdade afectivo-sexual.... contra as que fai públicas, utilizando os seus propios medios de comunicación -como, por caso, a COPE e TRECE-, unha enorme hostilidade. Actitude que contrasta co seu silencio sobre os innumerables casos de pederastia e abuso sexual que se dan no seu interior.

Todas estas realidades demostran que fronte ao que indica a Constitución, España non é un estado laico senón que, alimentado por moitas das prácticas dos seus gobernantes -de dereita e esquerda- é un estado moi próximo ao confesionalismo. Ás evidencias xa citadas, poderiamos agregar outras como, por exemplo, o mantemento de capeláns con grao militar no exército, de símbolos relixiosos nos centros oficiais e espazos públicos, a permanencia da relixión como materia en moitas escolas e universidades, a concesión por parte dos poderes públicos de medallas a Cristo e ás virxes… Prácticas políticas que contrastan, por certo, coa realidade dalgúns pobos onde case a metade da poboación (40%) declárase non crente e só o 20% son católicos practicantes (#CIS).