De Qatar a Xava, as mortes do fútbol

O fútbol sempre foi un deporte de paixóns, en tempos pasados só de homes, porque se consideraba que era un deporte de testosterona - afortunadamente iso pasou a mellor vida-, de escape de tensións e de espectáculo onde o home de “negro” é obxecto das iras dos afeccionados dos dous equipos que se enfrontan. Co tempo, a violencia foi crecendo ao longo dos anos, as bandas de violentos en moitas ocasións, fóra e dentro dos estadios, fixeron das súas, mesmo morreu algunha persoa. Arranxouse o tema? Acaba de empezar a tempada, os estadios volvéronse a encher, as afeccións seguen vibrando cos seus equipos favoritos e os hooligans non desapareceron, seguen aí esperando a ocasión para volvela a montar.

Estes días saltaba a noticia da morte de 125 persoas, entre eles 17 nenos, e máis de 320 feridos nun campo de fútbol, Ao termo dun partido, nun municipio de Xava Oriental, os afeccionados do conxunto perdedor lanzáronse ao campo, onde se produciu un tumulto: intervención da policía, moi mal, por certo, que lanzou gas lacrimóxeno ao céspede, e nas bancadas que estaban cheas. Esta acción produciu unha estampida dos afeccionados cara ás saídas. Un caos que se produciu en poucos minutos, dando lugar ao fatal desenlace. A maioría dos falecidos foron por asfixia, traumas ou pisados. É a maior traxedia da historia do fútbol mundial ata o de agora.

Faltan poucas semanas para que se inicie o tan controvertido Mundial de Fútbol de Qatar, onde as seleccións do mundo que conseguiron prazas estarán presentes para facerse co tan ansiado trofeo: ser campións do mundo, un reto para os xogadores que foron seleccionados. Pero este non é un mundial normal, non, é o da traxedia, polas máis de 6.500 “persoas” que perderon a vida nas construcións que albergarán as competicións, os hoteis e todas as infraestruturas necesarias. É o mundial da tortícolis, porque todas as federacións, equipos, patrocinadores e autoridades viraron o pescozo para non ver o que estaba a suceder.

Aí estiveron traballando persoas pobres da India, Nepal, Bangladesh e outros países que estiveron como “escravos” do século XXI. Non podían saír do país, non podían cambiar de traballo e tiñan que esperar meses para cobrar os seus salario. Para iso son pobres deberon pensar os xeques e a FIFA que se puxo véndaa, virou a cabeza e abriu os petos para enchelos de petrodólares. E é que os pobres só interésanlles ás súas familias.

Nos últimos días, só a selección de Dinamarca, e Hummel reaccionaron. A marca das camisetas, para mostrar o seu desacordo coa celebración, cun xesto que lles honra, eliminaron da camiseta da súa selección tanto o logotipo de Hummel como o escudo de Dinamarca, que terán o mesmo cor que o resto da camiseta, quedando ambos os ensombrecidos polo vermello do tecido.

Así que a morte das 125 persoas debería facer reflexionar do que está a ocorrer neste deporte chamado Rey. O mesmo que a morte dos máis de 6.500 traballadores explotados, sen nome, que só os seus familiares chorarán as súas mortes, sen que ninguén máis os bote en falta. Esta é tamén a catástrofe máis grande dun campionato do mundo de fútbol. Pero os grandes do futbol- directivos, dirixentes e  xogadores - puxéronse véndaa para non decatarse das vidas que custou celebrar o campionato en Qatar, un país moi rico en diñeiro, pero moi pobre en valores.