“Se ninguén nos axuda, matarannos ante o silencio do mundo”

Irán volve ser noticia estes días pola morte de Masha Amini, unha moza de 22 anos que fora detida tres días antes en Teherán pola chamada “policía da moral pública”, pertencente aos corpos de seguridade nacional de Irán. Acusárona de non levar posto o veo de maneira correcta. A noticia da morte provocou a indignación de organizacións e activistas que pediron xustiza e organizaron manifestacións polas rúas. As mesmas están a ser un desafío sen precedente para o réxime dos aiatolás.

A versión oficial dada sobre a morte de Amini para acalar as protestas foi que Mahsa Amini, “así como un certo número de persoas, debido a levar roupa de forma inapropiada, foi conducida a un dos cuarteis xerais da policía", pero "se desmayó repentinamente cando estaba con outras persoas nunha sala de reunión”. Ninguén se creu a versión oficial porque son coñecedores de como llas gasta a policía do goberno fundamentalista.   A autopsia practicada a Amini revelou unha fractura ósea, unha hemorraxia e un edema cerebral, o que demostra, como todo o mundo intuía, que morreu por un forte golpe na cabeza. Moitos acusaron á “policía moral” da morte da nova, o que inmediatamente provocou unha gran indignación popular.

Ante esta situación de protestas, internas e externas, ao goberno iraniano non lle quedou máis remedio que anunciar que se ía abrir unha investigación para esclarecer os feitos. As dúbidas sobre os resultados da mesma esténdense entre as mulleres, dado a represión que están a sufrir desde a chegada ao poder, hai xa 43 anos, da República Islámica. 

Cando os clérigos fixéronse co poder impuxeron, entre outras moitas normas, o veo obrigatorio E xa se sabe que é imposible conciliar o ultra autoritarismo da República Islámica cos valores democráticos. Só atrevéronse a manifestarse os mozos e sobre todo as mulleres, algunhas das cales din que están mortas en vida. Quizais por iso, o medo non conseguiu paralizalas, por moito que as ameacen.

O réxime dos ayatolas, servíndose dunha lectura interesada do Corán, considera ás mulleres menores de idade toda a súa vida: cando se desprenderon “” da tutela paterna, chega a do seu irmán ou ao seu marido se están casadas. O que significa dependencia absoluta dun home durante toda a súa vida. Por iso moitas mulleres reveláronse contra o sistema e piden aperturismo ao réxime. Nesta ocasión, non se manifestan soas, os homes uníronse ás mulleres saíndo con elas á rúa, cortándose o pelo e proferindo berros contra o réxime. Situacións como estas con a violencia que se está exercendo poden desembocar niso que se di: “tras a opresión, vén a revolución”. Senón que llo pregunten á familia do antigo Xa de Persia.

A situación está a complicarse cada día máis nas rúas e a actuación da policía deixou ata o de agora 31 persoas mortas, segundo informa unha ONG. Con este panorama - Irán non está no seu mellor momento- algúns prognostican un endurecemento do réxime e o que iso significa para a cidadanía 

Mentres, as mulleres iranianas no exilio piden axuda internacional e manifestan que “se ninguén nos axuda, matarannos ante o silencio do mundo”. Esperemos que a sesta ou o descoido de moitas e moitos non chegue demasiado tarde-

En España chama poderosamente a atención que Unidas Podemos, con liderado de mulleres, tres- de momento- no goberno e unha delas, Irene Montero, ministra de Igualdade, non dixese absolutamente nada, nin unha palabra de solidariedade, nin unha denuncia all réxime de Teherán, Por que ese silencio cómplice? Quizais teña algo que ver coa posible vinculación económica no seu día de Pablo Iglesias cos aiatolás, quen parece que   patrocinaban - a través de facturas falsas, máis de cinco millóns de euros- o programa Fort Apache que producía a Asociación Cultural Con Man Esquerda, unha entidade sen ánimo de lucro, cuxo fundador foi o mismísimo Pablo Iglesias. A asociación podería chamarse tranquilamente “o exipcio”, polo armazón económico que algúns sinalan como financiamento de Podemos.

E é que determinado feminismo como o de Montero, Belarra e compañía ten moito que ver cos intereses e co clientelismo. Devandito o cal, as feministas de convicción deben alzar a voz para axudar ás mulleres iranianas que tan valientemente están a saír á rúa. Moitas delas  están a pagar coas súas vidas para pedir liberdade, saír da tutela dos homes e dun réxime hipócrita e sanguinario.