Se chove, igual a auga apaga o lume cruzado de ERC e Junts

Levamos tempo mirando ao ceo, creo que facía moito tempo que non o faciamos tantas veces como nestes días, demasiado xa. Facémolo porque estamos a desexar que chova, por dúas razóns: unha porque os pantanos teñen niveis moi baixos. Se segue así a ameaza de cortes é máis que posible. Segunda, porque as choivas traerannos tamén baixadas de temperatura que boa falta nos fan despois dos meses que levamos suado a “pinga gorda”. E o corpo pídenos auga “do ceo”.

Se as choivas se dignan a compracer as nosas aspiracións terreais, quizais sirva como elemento equilibrador que tempere a temperatura política que se está vivindo entre os socios do goberno de Catalunya, que como unha serie de telenovela turcas -tan de moda agora nas distintas televisións- cada día ofrécenos un capítulo digno do réxime que controla a produción televisiva.

Máis dun pensaba que as últimas eleccións catalás ían servir para dar estabilidade ao país. Dados os resultados e as alianzas posteriores que supuxeron a composición do goberno con Aragonés como presidente, todo facía presaxiar que as augas políticas serían máis parecidas ás do río Noguera Pallaresa que ás plácidas augas da Canle Olímpic de Castelldefels. O tempo deu a razón ao que algúns cualificaban de aguareros.

O goberno de coalición ERC e Junts, que preside Pere Aragonés leva 15 meses, e non se tivo nin unha soa semana de tranquilidade, nin a sensación na cidadanía-  hai excepcións, claro- de que as diferenzas se ían a solucionar dentro da parede do Paula. O presidente Aragonés está a botarlle paciencia e temperanza política, a pesar dos envites que desde Waterloo envíalle directamente Carles Puigdemont e en Catalunya os seus seguidores con cargos.

A penúltima andana protagonizouna o fuxido este venres ao manter na súa “residencia oficial”- porque a paga a Generalitat de Catalunya- á presidenta da ANC, que despois do seu periplo de reunións por separado cos dous partidos de goberno, finalmente quixo escenificar a súa charla de “amigos” con Puigdemont -o primo de Zumosol?- para explicarlle que Junts e ERC non lle compran a súa proposta de independencia. É a guinda que lle faltaba poñer ao pastel nesta semana tan movidita. 

En Catalunya hai unha cultura da queixa constante, de botarlle a culpa aos outros e poñer escusas de porque non se fan as cousas que lles tocaría facer aos que teñen a responsabilidade de gobernar.

Mentres, os posconvergentes seguen co seu mantra de romper o goberno, pero non o farán, díxeno en varios artigos: “pélaa é pélaa e o poder é o poder que atrae pélaa”. Borrás, Puigdemont, Dolors Feliu e uns cuantos máis que van pola vida de salvadores e heroes da patria, non van conseguir romper o goberno e que se convoquen eleccións. Aragonés vai seguir aí, con ou sen Junts, porque a máis diso os intereses persoais, detrás da porta están o PSC e os Comúns dispostos a botarlle unha man para esgotar a lexislatura, como Pedro Sánchez.