Laura Borràs unha vítima do “lawfare”

Laura Borràs cre estar por encima de todo, incluída a xustiza. A aínda presidenta do Parlament de Catalunya, nunha estratexia de enrocarse no seu cargo non dubida en pedir adhesións inquebrantables aos seus amigos e seguidores, así como saír no maior número de medios de comunicación amigos? para afirmar que o seu é unha persecución política. Con esa mensaxe de  cordeiro desollado quere convencer á cidadanía que, pobrecita, é unha vítima do sistema xudicial, policial e gobernamental. Ela que dá a vida por Catalunya -previa cobranza dun suculento salario público- está a ser “inxustamente acusada de posibles delitos de prevaricación, malversación, fraude administrativa e falsidade en documento mercantil durante a súa xestión á fronte a Institución das Letras Catalás (2013- 2018)”.

Borras tiña coñecemento xa no 2019 de que o TSJC admitira a trámite a investigación sobre ela. A pesar desta situación, seguiu adiante sen pararse a pensar o que podería vir despois. Cría, nese afán de pensar que canta máis escalase en cargos, teríao máis fácil cos tribunais, esqueceríanse dela. Craso erro, porque unha cousa son os temas políticos e outra ben distinta as acusacións de presunta corrupción que é do que se lle acusa, non da súa ideolóxica, como o vende. Aínda que para lear máis a troca, a presidenta siga co seu discurso que só engana aos que se deixan enganar.

Borras nesa escalada de despropósitos contradicións e manipulación que lle acompañou ao longo da súa exitosa carreira política, foise  foi tranquila a inaugurar unha xornada sobre corrupción. A desvergoña da aínda presidenta viuse ao comezo do seu discurso citando nada menos unha frase de Chuchilla “A corrupción é un dos principais inimigos da democracia". Pronunciouna e quedouse  tan pancha, é máis se lle encheu a boca de falar de democracia, trasparencia, ética, coma se o tema non fóra con ela. Borràs para redondear a súa xenial intervención,  que  poderíase catalogar de seguiu espichando: “Nas democracias viciadas con tics autoritarios ás veces a corrupción pode deixar de ser un problema que hai que eliminar para converterse de forma perversa nunha arma para combater a disidencia política", asegurou. "O 'lawfare' tamén é unha estratexia de represión e consegue o obxectivo de ensuciar coa corrosiva mancha da corrupción aos adversarios políticos". 

Toda unha afirmación dunha política que non asume as consecuencias das súas accións e encima dá leccións de ética, trasparencia e de demócrata de pacotilla, que non coa xa por moita volta que lle dea. A súa actitude está a socavar o prestixio e credibilidade do Parlament de Catalunya que fai xa uns cuantos anos vén perdendo polo comportamento das súas sucesivas presidentas.

Laura Borràs tentou por todos os medios que o Parlament anule o artigo 25.4 do regulamento que prevé suspender a un deputado cando se lle abre xuízo oral por corrupción porque vulnera o dereito fundamental á presunción de inocencia e vería unha aberración que se aplicase. Aí non lle seguiron nin ERC, nin os partidos que dan soporte ao goberno catalán, nin a oposición.

Borràs aférrase ao cargo, a pesar de que os republicanos lle han pedido que se vaia, é máis declararon que se fóra de ERC xa a apartasen. Mentres o seu partido, que está dividido, non se atreve en dicirlle que se vaia  dado que ela é a presidenta. Unha situación que volve poñer en crise ao goberno catalán.

Máis tarde ou máis cedo -máis temperán, cremos- Borràs terá que recoller as súas cousas e marcharse á súa casa, aínda que non lle guste, porque os regulamentos, a xustiza e a ética están para asumilos. Non facelo ten consecuencias, gústelle non a Laura Borràs.