O Caudal Fest canta ao final do verán desde unha oficina, entre guerreiros ou nun policlin

Estritamente falando, e só estritamente falando, o outono arrinca este luns 22 de setembro ás 20:19 horas. Iso no plano teórico, botando man da ciencia e os fríos datos, pero o corazón dinos que o verán xa tocou ao seu fin. Termina unha vez que apagan as luces no Caudal Fest, evento encargado de porlle o broche de ouro á estación favorita de todos, coa promesa de regresar os días 18 e 19 de setembro, datas xa confirmadas para a súa edición de 2026, a oitava do festival lucense, que se despediu, como non podía ser doutra forma, ao grande.

A ÚLTIMA DO VERÁN

O Caudal é un canto á alegría desde que empeza ata que acaba. As camisas charramangueiras, os vestidos curtos ou o bloke core teñen a súa última oportunidade de cegar na pasarela na que se converte o camiño fluvial que nos leva até os xardíns do Pazo de Feiras e Congresos de Lugo, ao que talvez lle falten unha ou dous farois e necesite de atopar aos ditosos topos que fixeron da zona un terreo coas súas trampas para mover a altas horas da noite. 

O das fochas sería o único pero a un recinto que xa non ten moita marxe para crecer. O Caudal fíxose tan masivo nos últimos anos que queda pequeno, como se puido ver no minuto de ouro do sábado desde o alto ou durante o concerto de Dani Fernández do venres. 

A distribución dos escenarios, un en cada punta do festival, rompe coa tendencia actual dos escenarios xemelgos (máis ben siameses) que vén desenvolvendo nos grandes eventos musicais. No entanto, non está do todo claro si o lucense ten, no plano loxístico, opción a establecer esa infraestrutura.

SUBIDOS A UN WC Ou A UN F1

Cuestións técnicas á parte, a xornada desenvolveuse nun ambiente festivo con Aloe Cadela e Chicle, nova aventura musical de Álvaro Benito, vocalista de Pignoise, quentando motores. Para Marlon o aforamento xa era máis que estimable e a cousa comezouse a pór verdadeiramente seria con Músculo! facendo de teloneiros da rave de Zahara, o primeiro gran nome do día.

A de Úbeda evolucionou de mil maneiras diferentes nas máis de dúas décadas que leva nisto da música e nesta Lento Tenrura emprega un baño portátil como crisálida para emerxer como unha artista cañera e desposuír dos vestidos longos de nena boa que lle acompañaron durante parte da súa carreira. Sen renunciar a ningunha das dúas caras, Zahara mostra esa parte vándala con temas como 'Berlín U5' ou 'Hoxe a besta cea en casa'. 

O que máis pode sorprender de Zahara, ademais do seu talento vocal, é que sostén o show practicamente ela soa, pois non necesita dun corpo de baile con formación militar como outras colegas do ramo, senón que se sobra e bástase co seu equipo, pegando botes e botando un bailoteo con camiseta rosa e crocks. Para que máis?

A Meiriño tocoulle desempeñar o papel máis difícil da noite: ser a ponte co concerto de Melendi. O asturiano era o gran reclamo da noite do sábado e como guerreiros de terracota comezaron a situar inamovibles e fortes na súa posición os seus fans, atrincheirados ante o escenario principal, que quedou pequeno para ver a homenaxe aos 20 anos esperando noticias de Holanda. 

Guste máis ou guste menos, Melendi entra a un público moi diverso e parece comprender, cun sorriso branco e sincero, que a súa obra pertence case máis á xente que a si mesmo, e á xente entrégase tocando os clásicos que todos demandan, desde ese 'Coa lúa chea' que foi himno da Volta fai máis dunha década ou a canción dedicada ao seu paisano Fernando 'Magic' Alonso. 

NON PASOU NADA

Camiñando pola vida e pola hora e media de actuación do asturiano chegamos, con algunhas bágoas desordenadas, até a recta final do Caudal, que encabezaron os rapantes chegados desde Muros. A da cidade amurallada foi unha das últimas oportunidades de subir a 'A Máquina do Bo Rolo' antes de que The Rapants despécena e súbanse a un novo proxecto musical, algo no que xa parecen embarcados sen sacar os traxes de cor chillón nin abandonar os ritmos discotequeros.

Da alegría desenfreada dos muradáns pasamos ao pasotismo contaxioso e cheo de enerxía -é compatible unha cousa e a outra?- de Carolina Durante. Os madrileños elixiron Lugo na súa propia aventura para presentar o disco que os ha catapultado definitivamente á primeira liña da escena nacional. 

Por si preguntábanllo, Diego Ibáñez, o seu vocalista, xa está mellor do xeonllo, ou así o evidencia cos botes que vai pegando a pé manco dunha punta a outra do escenario, convertido na mítica oficina da sitcom homónima. No entanto, e aínda que progresa adecuadamente, pódello ver recorrer á muleta entre canción e canción para descansar unha perna que foi unha dor de cabeza para o cantante, que non sabe nin baixar as revolucións pola cafeína nin facelo mal, aínda que os seus temas viren ao redor de pifiarla todo o intre e elixir sempre a porta equivocada. 

Os durantes non soan mal, soan mellor que onte, pero peor que mañá, por que a súa calidade parece ir en liña ascendente, aínda que a súa rictus siga sendo o duns rapaces que non lle dan moita importancia ao que fan, a pesar de que frases como esa sentenza destrutiva de "Que nos pasou / se non pasou nada" arrincase lagrimones a máis dun entre o público. 

Ao final, hamburguesas e máis cousas preciosas para despedir o verán xunto a Alcalá Norte, outros que teñen unha traxectoria á alza, e ELYELLA, encargados de botarlle o cadeado ao Caudal e, por, ende, ao verán. Polo menos, até o verán que vén. Sincronicemos reloxos a partir das 20:19 horas do luns, porque comeza a conta atrás para o próximo Caudal Fest e a última gran festa do verán.