O clan de 'Los Gordos'

Contan que o clan de 'Los Gordos' lle está a amargar a vida a Jordi Sànchez no cárcere de Soto del Real. En prisión, os delincuentes -e estes sono en grao superlativo- sempre escollen as súas vítimas entre os máis débiles ou, como é o caso, entre os que consideran que poden darlles certa aureola de matóns entre a comunidade carcelaria.

A Sànchez tocoulle a lotería e o cuponazo ao mesmo tempo con estes suxeitos, que pasan o día amenizándolle a estancia cun fío musical que inclúe entre as súas pezas preferidas o himno español ou o da Lexión, cando a xornada se mostra esquiva ao bo humor e entra dentro da chaira do desánimo.

Aos funcionarios parece ser que as queixas do líder da ANC tos traen sen coidado, porque saben que o seu é cobrar o soldo a final de mes sen meterse en leas que lles quiten o sono ou problemas que lles compliquen a existencia. Como comprenderán, a vida non é fácil para quen espera saír pronto deste calvario e que, día si, día tamén, espera que os bos cataláns o saquen do apuro no que está metido.

E con todo, o xoves, que é o día en que nos restaurantes che ofrecen paella, non parece que sexa a xornada perfecta na que as cousas cambien para estes políticos presos acusados de rebelión, secesión e non sei cantas cousas máis. Ese día o Supremo citou os membros da mesa do Parlament e nada nos fai supoñer, agora mesmo, que a vista sirva para poñer en liberdade baixo fianza aos dous Jordis ou a Junqueras e o Govern.

Os máis optimistas pensan que á presidenta do Parlament o Alto Tribunal a meterá entre reixas, e que ao resto da mesa, se declaran -ou sexa, seguen o ronsel do ex conseller Santi Vila- poderán saír con medidas cautelares e unha importante fianza ao lombo. O caso Nuet será distinto, aínda que non de todo.

Con ese panorama encima da mesa, os Jordis continuarán aguantando a 'Los Gordos', e Junqueras e as súas compañeiras e compañeiros inchándose de ler libros en Estremera e Alcalá Meco, mentres miran na televisión como os seus son incapaces de facer unha lista única que lles alegre a espera.

E é que nesta desdichada historia a paixón pode á razón, e esa verdade apoderouse desgraciadamente da Catalunya que se declara indignada e separatista, e tamén da España que se abraza á legalidade e á xudicatura coma se fose o ser ou non ser da súa vida.

Da Xustiza flamenca pouco se sabe, só que deu un primeiro paso, o máis fácil, ou sexa, o que lle permitiu mostrarse ante o mundo como a dama cega máis progresista de Europa.

O venres, cando recupere o seu acento francés, acabará pasando 'a bóla' de sala en sala, ata que finalmente se produza a extradición de todos os que "fuxiron" á capital de Europa en busca de prestixio para o próces e solidariedade europea para a súa loita, causas perdidas que, a medida que pasa o tempo, se irán desdebuxando no horizonte político.

El País escribiu o outro día que os servizos de intoxicación política rusos teñen moito que ver nas miles de mensaxes que circulan na rede co único propósito de desestabilizar Europa no seu flanco sur, é dicir, en España, descolocando a aínda nova Democracia española, apoiando a secesión catalá de forma intensa e premeditada, como xa fixera na campaña electoral norteamericana con enorme éxito.

No rotativo de Cebrián -ao que aínda os socios capitalistas do xornal non conseguiron quitalo de encima para desgraza dos soberanistas cataláns- Juan Luís aproveita o seu status para converterse en defensor cum laude da Constitución ou, se o prefiren, en adaíl da Transición -na que xogou xa un papel determinante, co seu xefe Polanco- e que agora defende redobrando mandobles contra Puigdemont e os seus afíns.

E mentres todo isto sucede, os cataláns de a pé, bos ou malos segundo o Código Junqueras, pelexamos xa nas rúas, no traballo e ata na casa familiar defendendo os líderes de dous bandos que desde o primeiro momento sabían a lea na que nos estaban metendo. Deus os perdoe, porque a algúns cústanos traballo poder facelo porque o dano á nosa convivencia é xa irreparable

Polo que estou a ver aquí os únicos que o están pasando de medo son os do clan de 'Los Gordos', uns tipos de coidado aos que a Dirección Xeral de Prisións podería trasladar, por exemplo ao Penal do Porto de Santamaría, un lugar máis apropiado para que gocen plenamente o seu exquisito repertorio musical e de paso deixen de incordiar. Non lles parece?

Artigo publicado previamente en Catalunyapress.es