O terrorismo, a seguridade e os imáns

Younes Abouyaaqoub, o autor material do atropelo masivo en Barcelona

Cinco días pasaron xa desde os atentados de Barcelona e Cambrils. A cidadanía continúa consternada polos sucesos, que deixaron xa 15 mortos e un gran número de feridos. Os terroristas, cun sangue frío incrible, estaban dispostos a sementar o terror e a morte nesta cidade aberta, acolledora e solidaria que recibe xentes de todo o mundo e onde ninguén se sente estraña.

O comando, formado por 12 terroristas -de momento-, parece estar controlado coa morte do autor material dos atropelos da Rambla a mans dos Mossos, despois da súa fuxida do lugar dos feitos e de culminar a súa sinistra obra co apuñalamento de Pau Pérez, un mozo que estaba no lugar equivocado e que o destino lle xogou unha sinistra mala pasada.

Coa morte de Younes Abouyaaqoub, as pezas empezan a encaixar, pero aínda quedan algunhas máis que atopar. Ata agora foi un traballo moi bo de Mossos, Policía Nacional e Garda Civil, non hai que esquecelo e ese labor de "coordinación", con problemas, serviu para resolver cunha rapidez incrible estes casos. Todo un éxito en tan pouco espazo de tempo.

A colaboración das institucións foi percibida pola cidadanía como moi boa e necesaria e algúns din que debe continuar así. Despois analizarase máis en profundidade a trastenda dos feitos. Tempo haberá para falar diso, agora non é o momento.

O papel xogado polo imán de Ripoll, un asasino sen principios e manipulador das vontades duns mozos desubicados convertidos en asasinos, leva a unha reflexión que hai tempo que se vén formulando: o papel dun número importante de imáns incontrolados que aproveitan a súa posición nas mesquitas para recrutar mozos para loitar contra os "infieis" coas promesas falsas de convertelos en "mártires". Que está pasado? Por que non se tomaron medidas? Que fan as institucións? Onde están as denuncias das asociacións, comunidades islámicas, etc.? Son suficientes os programas de integración? Vaise seguir cos guetos?

Non é o momento de falar diso, ou si?, pero aínda sabendo que o terrorismo non é un problema de Barcelona, Catalunya ou España senón de todo o mundo, hai que traballar, coordinados, para buscar solucións que leven a unha convivencia pacífica que aparte o medo, o odio e a discriminación da vida cotiá.

A clase política ten que deixar de lado as discrepancias partidistas e traballar de xeito conxunto para garantir a seguridade, a convivencia e a paz en todo o territorio. A cidadanía vaillo agradecer. Neste caso, o fin xustifica os medios.