Purgante Besoy-Puigdemont

"A ninguén se lle escapa que esta é unha Lexislatura extraordinaria... que acaba o 1 de outubro cun Referendo".

Con estas palabras claras e perfectamente entendibles, mesmo para Mariano Rajoy, o President da Generalitat, Carles Puigdemont, recibíanos aos xornalistas no Palau para darnos a coñecer o novo Goberno 'kamikaze' que recompuxo para afrontar "o que veña", como consecuencia da decisión irrevogable de convocar e executar un Referéndeum independentista en contra do que marcan as leis do Estado respecto diso.

A primeira consecuencia desta decisión foi a de purgar a varios dos seus consellers máis brillantes, coa elegante explicación de que estes deron "un pasado ao lado" para que sexan outros os que afronten as consecuencias do lio que se vai montar.

Para reforzar a súa dialéctica, unha vez máis, botou man do vicepresidente Junqueras, que xa parece máis o gardacostas do President para crises insuperables que o líder político de Esquerra, unha histórica formación que, polo que parece, a cada comparecencia ou cesamento que se produce saca unha foto ante a opinión pública, na que aparece como a casa dos "bos cataláns", que son os que se manteñen firmes ante un devir tan complexo.

Un non sabe que gañará o PDeCat con semellante escenificación, pero a Marta Pascal estalle quedando unha cara de pagafantas partidaria que non a vai poder sacar de encima en toda a súa carreira política. 

O que Turull substitúa a sacrificada portavoz Neus Munté contemplámolo desde esta atalaia mediática como mensaxe velada a aqueles nacionalistas aos que un día acolleu a UGT do cambiachaquetas Pepe Álvarez -un autentico traidor sindical ás ideas fundacionais de Pablo Iglesias Posse- para que abandonen o sindicato que non leva no seu ADN ningún xene independentista e para en casos como este, non outorga pedigrí de confianza algún.

Relevar a Jordi Jané por Forn xusto cando o cesado acaba de brindarlle ao President a Xunta de Seguridade que suplicara publicamente, tamén é a demostración evidente de que aos consellers non se lles cesa porque fagan ben ou mal o seu traballo, senón porque se tenta -neste caso concreto- que os Mossos desobedezan as leis do Estado cando "se presente a ocasión" e non suceda o mesmo que cos homes que mandaba o Xeneral Batet, que fuxiron polos sumidoiros.

Como diciamos, en Esquerra non se cambia a ninguén, nin sequera ao moi inútil, incompetente e desprestixiado conseller de Salut, Antoni Comín, que fixo boa -mesmo boísima- a xestión do seu polémico antecesor, o Doutor Boi Ruiz i García, un defensor sen concesións da sanidade privada desde a mesma poltrona que agora ocupa o filósofo Comin i Oliveres.

E é que en Esquerra ninguén se move na foto, porque nese partido xógase a eleccións e a gañar a Presidencia ou a que a Lexión entre o 1 de outubro pola Diagonal.

Ben, pois xa temos de que escribir os xornalistas nos próximos días.

Eu comezarei por reflectir o murmurio que se produciu na sala do Palau neste histórico 14 de xullo, cando entraron os dous protagonistas da rolda de prensa, que apareceron acompañados de tan elevado número de membros dos diferentes gabinetes de ambos que chamaron a atención pola súa excesiva cantidade e tamén pola súa escasa ou nula discreción.

Hai que ver a cantidade de soldos que se pagan á conta do erario público en Catalunya!

Finalmente déixoos ante unha modesta reflexión persoal. A este xornalista, coma a tantos nenos da súa época, as nais vitaminábanos con aceite de fígado de bacallau, que sabía a raios.

Cambiábase a cara nun plis plas, como pode verse na publicidade da época. En honra ao noso President, rebautizámolo como a marca Besoy-Puigdemont.

Hoxe, o purgante elixido por Puigdemont foi moi similar ao que tomaban os nosos avós, que eran máis duros ca nós: o Purgante Besoy, que custaba entón 30 céntimos de peseta -unha verdadeira fortuna!- e que tiña uns efectos laxantes case inmediatos. Cambiábase a cara nun plis plas, como pode verse na publicidade da época.

En honra ao noso President, rebautizámolo como a marca Besoy-Puigdemont.

Parécenos o apropiado para a ocasión e esperemos que ninguén se nos enfade. Os de Junqueras deberían comezar a probar un chupiño, polo si ou polo non...

Artigo publicado orixinalmente en CatalunyaPress.