O Oasis catalán

Anda o Oasis catalán oculto tras unha terrible tormenta de area que apenas deixa ver nada do que foi a súa placidez paradisíaca doutros tempos. Todos se miran con interese, pero ningún parece atoparse nesta lea do procés que acaba o 1 de outubro.

O gran deserto da incomprensión e a incompetencia política rodea aos que habitan o oasis e ameaza con tragalo se antes, os que nel habitan, non empezan a paus e acaban matándose os uns aos outros.

Dise que a ex Convergencia trasmutada en PDeCAT non aguantará o envite do Estado e que varios dos seus dirixentes farán algo inaudito na política catalá:

Dimitir dunha poltrona no Govern, provocando ao facelo un terremoto de inmediatas consecuencias que o paralice todo.

Tamén se murmura por lo bajini, que Puigdemont e Mas non van afrouxar e que o seu coa CUP é amor de verdade ata que o Constitucional os separe, enviando a uns a Soto del Real e a outros ao Porto de Santa María, para así non romper a tradición republicana.

Sábese ademais que o sociata Pedro Sánchez deixou moi mal sabor de boca na Moncloa e que a moitos dos seus votantes de Aragón para abaixo non lles fixo graza o seu "si pero non" a Mariano Rajoy -Don Tancredo do Lérez-, xa que rebaixou a un segundo nivel o argumentario constituicionalista en defensa da unidade do Reino de España.

E xa se sabe que nestas cousas hai que fiar moi fino porque, nunha desas, os votantes déixanche sen deputados se non falas claro e coa verdade por diante, que diría o meu admirado colega na radio José Luis Fernández Abajo.

De momento, o que gañamos para a "plurinacionalidade sanchista" é que, neste 7 de xullo San Fermin, a ikurriña ondee no balcón do Concello de Pamplona, onde a maioría dos seus cidadáns non se senten aínda vascos, nin formando parte de Euskadi, pero que ao ritmo que van os políticos de Madrid, terán moitas posibilidades de pasar a esa nacionalidade en canto Sánchez e Rajoy volvan lear co seu día a día da corrupción e os pactos con Podemos.

Logo, espertará Galicia, que pasará de reivindicar a "quinta provincia" -que tan pouco gustaba aos bercianos pro-leoneses- a esixir outro referendo independentista, lembrando que a Guerra dos Irmandiños tivo o seu inicio e epílogo na terra pola que pasa a Santa Compaña, ese mito espiritual ao que estamos apuntados todos os españolitos cando xa nada importe.

Imos, que se os Rajoy, Sánchez, Rivera, Iglesias -que poucas mulleres, por certo!- non se espilen, o da Caída do Imperio Romano vai ser un tema de menor contía.

E como xa non existen xenios con graza coma Indro Montanelli para levar estes Novos Episodios Nacionais sen a épica de Galdós ao libro impreso, moito temo que nos próximos meses non nos vai gustar un carallo o que leamos nos diarios, como tan ben dicían os meus paisanos da Ponte-Caneda cando lles quitaron a auga da traída que procedía do manancial de Guizamonde, de cuxo sabor e calidade gozaran moitas xeracións de antepasados.

Así que, por favor, non perdan de vista o da tormenta de area no Oasis catalán, porque logo virán outras de mesmo maior intensidade política e social que preceden ao que os meteorólogos denominan cicloxénese explosiva. E iso é cousa que historicamente merece a pena contemplar.

Artigo publicado orixinalmente en CatalunyaPress.