A seca deixa ao descuberto os vestixios do antigo pobo de Portomarín, en Belesar

A seca que vive Galicia deixou ao descuberto os vestixios do antigo pobo lucense de Portomarín e que, salvo por esta situación excepcional, atópase baixo as augas embalsadas da presa de Belesar.

O encoro atópase, segundo as propias palabras do alcalde deste municipio, Juan Serrano, "extraordinariamente baleiro", coa media "máis baixa do últimos dez anos". 

"O que é certo é que nesta época do ano o normal é que estivese alagado o antigo Portomarín, pero está a asomar o vello pobo", describiu.

A situación pouco usual do encoro, baixo "mínimos" --un 12 por cento, segundo os seus cálculos--, provocada pola falta de choivas nas últimas semanas en Galicia, permite mesmo, dixo o alcalde, "circular e baixar con coche" á antiga vila.

"Nalgúns sitios pódese pasar a pé, como antigamente en que case podías pasar do barrio de San Juan ao de San Pedro sen mollarte", describiu.

DOUS BARRIOS E TRASLADO PEDRA A PEDRA

A antiga vila de Portomarín, que lle debe aos romanos no século II a construción da súa primeira ponte que foi aproveitada polos peregrinos para o Camiño de Santiago, estaba dividida polo río Miño en dous barrios.

Portomarín o novo creouse a mediados do século XX nas terras altas do Monte do Cristo, na marxe dereita do río Miño, mentres que a vella vila quedou baixo as augas do encoro.

O patrimonio monumental, recolle a historia do concello, foi trasladado pedra a pedra ata o seu actual emprazamento. Así, desprazáronse as igrexas de San Nicolás, San Pedro e algúns pazos do século XVI, como o do Conde da Maza (XVI) e o Pazo dos Pimentales ou de Berbeteros (XVII).

O primitivo pobo está baixo as augas do encoro, cuxas obras se iniciaron no ano 1956, 13 anos despois (1946) de ser declarada Conxunto Histórico Artístico. A cola da presa, de máis de 40 quilómetros, mergullou a antiga vila e o novo Portomarín naceu en 1962.