Os Xogos de Inverno 2030, unha nova batalla entre Catalunya e Aragón

Pere Aragonés quere arrogarse para Catalunya a maior parte das probas e o protagonismo porque, segundo el, a candidatura foi impulsada e liderada desde Catalunya

A consellera da Presidencia, Laura Vilagrà (c), presenta nunha rolda de prensa o proxecto da candidatura dos Xogos Olímpicos de Inverno Pireneos Barcelona 2030, no Palau da Generalitat, ao 21 de xaneiro de 2022, en Barcelona, Cataluña  

Hai que afirmar que a veciñanza non sempre conleva boa harmonía. En demasiadas ocasións, a rivalidade entre lindeiras móstrase sen mediar palabra, ou se. Depende dos temas, as circunstancias e os intereses que estean en xogo.

leva un tempo, que se intensificou agora, falando da candidatura para os Xogos Olímpicos de Inverno do 2030. Uns xogos que terían como escenario a zona dos Pireneos que comparten Aragón e Catalunya. Os gobernos das dúas comunidades deberían ser os organizadores dos mesmos de común acordo co goberno de España. Pero velaquí cando vén a rivalidade e o purito dos veciños xeográficos: o goberno catalán non quere iso da igualdade entre as dúas comunidades e o executivo aragonés non está disposto a ser comparsa. Así que na recta final da candidatura pirenaica os problemas acrecéntanse. Os próximos días hai prevista unha reunión dos presidentes para “limar” asperezas, pero Pere Aragonés quere arrogarse para Catalunya a maior parte das probas e o protagonismo porque, segundo el, a candidatura foi impulsada e liderada desde Catalunya. Mentres, o presidente maño di que nin falar diso.

Mentres o Comité Olímpico Español, COE, en boca do seu presidente, Alejandro Blanco, xa avisou de que o proxecto olímpico non é factible "sen igualdade entre os territorios"  porque “ninguén predomina sobre ninguén”, apostilou Blanco. Hai que lembrar que a comisión técnica do COE ten a intención de terminar a candidatura entre marzo e abril, data anterior á consulta vinculante que ten previsto realizar o goberno de Catalunya antes do verán para coñecer a opinión dos cidadáns da veguería do Aran e o Alto Pirineo. O que pode suceder é que se a consulta non avala a decisión, a candidatura fágase sen Catalunya. Situación que parece afastada xa que a zona chamada a consulta se está pola aposta da candidatura, que debe contar cun amplo consenso social, económico e político para que chegue a bo porto.

Se hai consenso político as cousas resultan máis fáciles. O comité Olímpico Internacional está pendente de como están a transcorrer as cousas e espera que Catalunya e Aragón cheguen a un acordo. Segundo algunhas fontes do organismo internacional “se os políticos enténdense, a candidatura ten posibilidades reais de ser elixida” A intervención do goberno de Pedro Sánchez, cuxo ministro de Cultura e Deportes é Miquel Iceta, persoa dialogante e de consenso, pode facilitar as cousas. que, por agora, polo menos para a galería, non parecen ser fáciles. Dicía o poeta Horacio que “os teus propios intereses están en xogo cando arde a casa do teu veciño”.

Visto as relacións de “veciñanza” de Catalunya e Aragón e aplicando a frase que dicía outro poeta máis próximo no tempo como é Pablo Neruda: “Para que nada nos separe que nada nos una” deben pensar os dous presidentes implicados cuxos receos como veciños son os protagonistas.

Os valores de igualdade, xustiza, imparcialidade ou racionalidade que no seu día preconizaba o barón Pierre de Coubertin, pai das olimpíadas modernas, non están a ser tidas en conta na loita destes dous veciños que, en lugar de chegar a un consenso que vai beneficiar aos sectores económicos da zona e a promoción do territorio, enxálzanse nunha discusión para ver quen leva a parte máis grande do pastel. Mal exemplo de deportividade e unha imaxe que nada lles favorece. Unha situación que resulta pouco gratificante e moito menos ejemplarizante que pon en dúbida unha vez máis os intereses da maioría a favor dos egos dos que gobernan.