A tormenta do Parlamento Catalán e o paraugas

Carmen P. Flores

Imaxe de arquivo - Fachada do Parlament de Catalunya

Fachada do Parlament de Catalunya @ep


Fai xa uns cuantos séculos que os antigos gregos namorados e practicantes da filosofía preguntábanse: Que é mellor, o goberno dos homes ou o das leis? A súa resposta era que cando as leis son boas benefician á comunidade política sempre que os homes respéctenas e aplíquenas, pero se estas non se respectaban, a resposta era contar con homes bos, xa que estes ademais de actuar correctamente en cada unha das súas accións, respectaban a lei.


Se aplicamos este razoamento, de se é mellor o goberno dos homes ou o das institucións, a resposta sería equivalente. Son os homes os que fan as leis e as institucións. Outrora considerábase un “Home Lei”, un home con principios éticos no ámbito público pode considerarse “un Home Institución”, do que se pode deducir que calquera mellora no traballo das institucións públicas, e por tanto da credibilidade destas, será posible se se eleva a conduta moral dos individuos que forman parte dela mediante a formación ética.


O binomio ético-político é indispensable para a recuperación da confianza dos cidadáns, porque se a política reflexiona sobre o que é mellor ou peor para a sociedade, corresponde á ética moderar os desexos dos políticos e funcionarios preocupándose polo ben xeral. Con todo, a política moderna pasa diso, porque case todo vale.


Ao longo dos séculos quedou demostrado que a confianza entre as institucións e as persoas non se logra multiplicando os controis, senón reforzando os hábitos, desde os valores e as metas que xustifican a súa existencia. Esta tarefa é a que compete a unha ética da administración pública; a de xerar conviccións, forxar hábitos, “desde os valores e as metas que xustifican a súa existencia” para a vida dos gobernos ou calquera institución. Está máis que constatado que a política se ha ido separando da ética e sucumbindo a un” realismo sen principios” e ao pragmatismo sen conviccións, que é o que leva. Afirmaba Ortega e Gasset que “o mando debe ser un anexo da exemplaridade“, situación que non se dá en política.


Estes días coñeceuse, grazas a un medio de comunicación, que hai uns 20 traballadores maiores de 60 anos do Parlament de Catalunya que cobran o cento por cento do seu salario con trienios incluídos sen ter que ir traballar. Por que e quen decidiu esta xubilación dourada? Decidiuno no 2008 a Mesa do Parlament, que estaba constituída por ERC, PSC, ICV-EUiA, CiU e PP, e que presidía o republicano Ernest Benach. Ninguén votou en contra, nin dixo absolutamente nada. Agora, 14 anos despois, todos móstranse sorprendidos. Ninguén en todos estes anos deuse conta dos privilexios dos funcionarios? Parece que non.


A cobranza de soldo sen traballar, en principio, só afectaba a altos cargos, e despois normalizouse para o resto de “traballadores”. Dise que dous exsecretarios xerais perciben uns 10.000 euros brutos ao mes, sen traballar... A pregunta é Por que agora sae o tema? Alguén o interpreta como unha vinganza contra os altos cargos que durante todo o triste episodio do procés, non apostaran por iso, senón pola legalidade vixente como é a súa obrigación Quen está interesado en levantar o tema agora?. Alguén e por intereses políticos. Iso non impide que todos os partidos que estaban representados na Mesa aceptasen uns privilexios totalmente abusivos. Ocorre esta situación só cos funcionarios do Parlament ou se está dando tamén noutros departamentos e administracións, en menor medida? Alguén o tería que revisalo, por se se está aplicando con algunha fórmula similar, aínda que non con cinco anos de antelación… Dicía o expresidente de EEUU, Thomas Jefferson, que os “dereitos iguais para todos, privilexios especiais para ningún. A clave dun bo goberno baséase na honestidade”.


O que está a suceder no Parlament cos “funcionarios dourados” é grave: a Generalitat apela á separación de poderes, o Síndic de Greuges, cala e os partidos poñen agora o berro no ceo. Sucederá algunha cousa? Creo que non, como sempre. Este é o país onde ninguén dimite, non se cesa, e mírase para outro lado pensando que a cidadanía en pouco tempo esqueceuse do tema. En política, España é o país do paraugas que se abre cando chove para que a auga escorregue e non lles empape. En calquera país sería unha tormenta, pero aquí é un pequeno ballón que dura cinco minutos e que o paraugas amortece.


Sen comentarios

Escribe o teu comentario




He leído y acepto la política de privacidad

No está permitido verter comentarios contrarios a la ley o injuriantes. Nos reservamos el derecho a eliminar los comentarios que consideremos fuera de tema.

Máis opinión
Opinadores

Galiciapress
Praza da Quintana, 3; 15704 Santiago de Compostela
Tlf (34)678803735

redaccion@galiciapress.es o direccion@galiciapress.es
RESERVADOS TODOS OS DEREITOS. EDITADO POR POMBA PRESS,S.L.
Aviso legal - Política de Cookies - Política de Privacidade - Configuración de cookies - Consello editorial - Publicidade
Powered by Bigpress
CLABE