Diaz, Belarra e Montero, tres mulleres e un só destino

Yolanda Díaz con Irene Montero e Ione Belarra @ep

A loita interna de Irene Montero e Ione Belarra contra Yolanda Díaz hai xa uns cuantos meses que empezou. As dúas ministras podemitas máis a elixida por Pablo Iglesias para liderar un partido - plataforma ou grupo  de amigas?- están a tirarse os trastes á cabeza, buscando máis notoriedade mediática que as posicione. Nin Belarra, actual secretaria xeral de Unidas Podemos, nin a que no seu día estaba destinada a liderar o partido morado e a ser a candidata nas eleccións xerais por decisión do seu marido e “propietario” de Podemos, Irene Montero - lembremos que cambiou o nome de Podemos por Unidas Podemos para identificar o liderado da súa muller e a súa amiga Belarra- non queren a Yolanda Diaz, á que acusan en privado de non ser militante de Unidas Podemos, aínda que as tres teñan o mesmo orixe: o Partido Comunista, A pesar de que queiran disimular, con ese populismo bolivariano e cuns “produtos” comparables aos principios de Groucho Marx, quen dixo: "Estes son os meus principios, e se non lle gustan, teño outros”. Todo con tal de controlar o partido, estar no goberno, gañar diñeiro e formar parte da caste que tanto criticaran antes de pertencer a ela.

A vicepresidenta e ministra de Traballo, Yolanda Díaz, cometeu o erro -ou quizais non- de aceptar ser a líder dun “ente político” que se lle ocorreu ao seu mentor, Pablo Iglesias, co fin de salvar ao seu partido despois dos malos resultados obtidos nas eleccións madrileñas, motivo polo cal, entre outras cousas - caso casoplón- presentou a súa dimisión e anunciou que deixaba a política. Cousa que non foi así porque segue manexando os fíos do teatro das marionetas. É máis, meteuse a predicador, que non xornalista, en varios medios de comunicación. Debe ser porque el é o único que conta a verdade do que ocorre.

Con tanto adianto no seu anuncio de candidatura, encontros coas posibles aliadas: a alcaldesa de Barcelona, Ada Colau, e a vicepresidente do goberno valencia, Mónica Oltra - en horas baixas-, entre outras caras coñecidas, sen contar neses actos con Belarra e Montero, a xogada non lle está saíndo como esperaba, aínda que Díaz sexa unha corredora de fondo. Esta actitude ten encabuxadas ás compañeiras podemitas do goberno.

Este pasado mércores, aproveitando a conferencia en Madrid do presidente catalán, Pere Aragonés, a vicepresidenta ceaba con el para, entre outras cousas falar, da postura de ERC no tema da reforma laboral. O grupo dos republicanos no Congreso co seu portavoz, Gabriel Rufián, declarou en varias ocasións que non está claro o apoio do seu grupo á reforma laboral. Aínda que nun principio non debía transcender a reunión, o certo é que se coñeceu a mesma. Motivo polo cal, Montero, que estaba este venres en Barcelona - iniciou xa a súa xira por España- mantiña unha reunión co presidente Aragonés antes da súa reunión coa consellera de Igualdade e Feminismo da Generalitat, Tania Verge. Non había medios, pero o seu equipo encargábase de facerlle publicidade a través dun tweet… Non desaproveitou a ocasión para ser entrevistada en TV3 onde unha vez máis aproveitou a ocasión para reclamar que os cataláns deben poder votar. Sobre Diaz dixo que é a mellor candidata, e que “o fetiche das siglas non é útil política”. Imos que o hábito non fai ao monxe. Será porque as siglas están xa demasiadas queimadas? Podemos, ou Unidas Podemos, foi o partido transformista da política española. Ten o seu mérito con todo o que está a caer. Cambiar o nome para que todo siga igual e os de sempre continúen manexando o poder. Deixarase Yolanda Díaz? É unha guerra que acaba de empezar e que pode dar moito de si, pese ao pai de todo, o machito alfa, Pablo Iglesias. Hai que estar atentos, coas xiras promocionais das tres mulleres do goberno, pártea podemita que promete non aburrir ao persoal Quen gañará? Aínda que queda un tempo para coñecer o desenlace. Dicía Pitágoras que o número tres é perfecto, quizais polo triángulo. Tamén hai unha canción, popular cuxo retrouso di “tres eran tres as fillas de Elena, tres eran tres e ningunha era boa”. Cambien o nome de Elena polo de Pablo e saquen a súa propia conclusión.