Volve a Lei Fraga?

Agora, a cousa modernizouse máis: roldas de prensa sen preguntas, elección dos medios e xornalistas que poidan realizar as preguntas e discriminación para o resto. Estableceuse tamén a consigna de que os medios da periferia, pequenos ou medianos- coma se nas redes puidésese clasificar aos medios-, quedan excluídos das preguntas nas roldas de prensa de Moncloa.

15 DE MARZO DE 1966 - CONGRESO DOS DEPUTADOS, MADRID, ESPAÑA: O ministro de Información e Turismo, Manuel Fraga, durante o seu discurso con motivo da promulgación da Lei de Prensa. 

Moitas veces a xente pregúntase se España no seu conxunto é un país de listillos, de parvos, liantes, mentireiros ou medorentos. Estes cualificativos ven reflectidos nos nosos políticos tanto se teñen responsabilidades de goberno coma se non. Exemplos hainos todos os días, e dise que son un reflexo da mesma sociedade, non dun feito illado porque non son marcianos. Aínda que en moitas ocasións están nas minchas e crense seres superiores ao resto dos mortais.

Desde hai tempo, ou mellor devandito desde case sempre, os que gobernan enganan á xente coma se estes fosen parvos, imbéciles ou idiotas. Calquera cualificativo é válido. Téntase enganar en demasiadas ocasións contando ou facendo cousas que nada teñen que ver co que explican. Para iso válense tamén dos medios de comunicación amigos, e hai colegas que se prestan como parvos útiles, ou listillos ben pagos. É como un coro celestial que se entrega ao xogo. Só hai que ver os faladoiros das televisións ou as emisoras de radio, onde os xornalistas convertéronse en adoctrinadores ideolóxicos, máis que en informadores. Cámbianse os papeis e as cotas de partidos, todos a premisa. Escribía José Ferrater Moura que “o poder é moi atractivo para moitos, tan atractivo que por el fai a xente cosas que non faría por ningunha outra razón”.

Hai demasiados exemplos nos que se mente á cidadanía, que ve como se lles toma por parvos. O mesmo ocorre cos xornalistas, que nestes tempos de “avance” democrático e liberdade de información, resulta que se está retrocedendo a pasos axigantados, sen que os distintos colexios, asociacións e outros alcen as voces para dicir: xa abonda! Sen liberdade de información, a democracia debilítase e iso pode derivar noutra cousa moi perigosa para todos, que todos imaxinan.

Estes momentos que estamos a vivir a profesión e os medios lémbranos a Lei de Prensa e Imprenta de 1966, máis coñecida como a Lei Fraga, ministro que promoveu a mesma e que quería darlle un aire “moderno” á lei do Prensa de 1938. Unha apertura morna - máis ficticia que real- que deixaba abertos certos buracos para tentar enganar aos poderes. Erro claro. Iso si, as publicacións que fosen críticas co Movemento ou o réxime, pechábaas. E quedaban tan panchos. Agora, a cousa modernizouse máis: roldas de prensa sen preguntas, elección dos medios e xornalistas que poidan realizar as preguntas e discriminación para o resto. Estableceuse tamén a consigna de que os medios da periferia, pequenos ou medianos- coma se nas redes puidésese clasificar aos medios-, quedan excluídos das preguntas nas roldas de prensa de Moncloa. No Congreso dos deputados, os xefes de prensa dos grupos políticos de esquerdas e nacionalistas piden que se lles quiten as credenciais a determinados xornalistas porque se lles pon etiquetas de fachas Preténdese tamén a uniformidade nos medios e os seus xornalistas? Craso erro, a sociedade é plural e diversa, esa é a grandeza da mesma e o outro é outra cousa, cun tufillo preocupante. Dicía Rosa Luxemburgo que “a liberdade é sempre liberdade para quen pensa diferente”.

Por iso, a pregunta é por que están caladas as asociacións de xornalistas? e os colexios? A resposta é clara: por medo. Ao final a pregunta que se facía o filósofo Julián María é: “O que máis me inquieta é que en España todos pregúntanse: que vai pasar? Case ninguén se pregunta: que imos facer?”. Iso é o que está a suceder coas asociacións e colexios de xornalistas ante os acontecementos.

Con todo o explicado agora os lectores poden elixir algúns dos cualificativos que diciamos ao principio: país de listillos, parvos, liantes ou, medorentos.