No meu armario, ademais de máis camisetas de fútbol das que me gustaría admitir, hai algún que outro cadáver. Como todos gardo segredos no fondo do meu interior, seguramente máis dos que son consciente e dos que recoñecerei xamais. Algúns os aireo cada pouco, outros os comparto só con aqueles aos que creo os meus escudeiros e que me axudarán a derrotar ao monstro ou, polo menos, a darlle cristiá sepultura aos mortos que arrastro. Outros quedarán para sempre no fondo, xunto coa roupa que prometín poñerme o día que baixase de peso. Con todo, no meu armario non estou eu. Porque ter que encerrarche no teu propio armario ten que ser terrible e algo que non me podo nin imaxinar, só solidarizarme con aqueles que atopan no seu un refuxio que os salvagarda dun mundo hostil e que aínda hoxe, ben entrado o S.XXI, rexéitaos.

Parece que os tempos que nos toca vivir empuxan a moitos a permanecer un pouco máis nese armario. Este é un proceso sen pautas, no que ninguén pode forzar a ninguén e que só o implicado pode tomar a decisión de abrir a porta, ou tirala abaixo ou permanecer alí o tempo que estime. Con todo, hai accións que non convidan a que algúns membros do colectivo LGTBI sentan coa forza mental suficiente como para existir en liberdade. Como o feito de que a UEFA, que obriga aos seus clubs para levar un parche ben gordo coa palabra 'RESPECT', claudique ante Orban e as súas políticas homófobas ao prohibir a Alemaña a engalanar o Allianz Area coa bandeira arco# da vella para protestar contra a persecución que sofren os homosexuais en Hungría. Ou que o trasgo verde saque 52 escanos no Congreso dos Deputados e cos seus aliados busque tombar a Lei Trans ou derrogar o matrimonio entre persoas do mesmo sexo. Ou que che poidan pintar a casa, ou insultar, ou directamente matar, se pos a bandeira LGTBI no teu balcón, ou vas da man coa túa parella, ou se bicas ao teu marido. Ou se os antidisturbios ábrenche a cabeza se vas a unha mani para condenar o asasinato de Samuel. Son cousas que, polo que sexa, non animan a crer que a cousa está normalizada, xa que parece que a elección é ou armario de carballo ou caixa de piñeiro.

O asasinato de Samuel, aínda que o poida parecer, non é un feito illado. As condutas homófobas e os crimes de odio están á orde do día, aínda que a Xustiza poida determinar que a morte de Samuel non sexa tipificada como tal. Será a investigación a que acabe esclarecendo se foi a súa condición a que condenou a Samuel ou non. Non dubido de que o detonante da liorta puidese ser calquera cousa. Talvez os asasinos de Samuel non odien aos gais. Talvez só sexan uns bestas que merecen pasar moito tempo á sombra. Talvez sexan ambas as cousas. O que está claro é que son uns asasinos, que despois de deixar a un raparigo de 24 anos malferido no chan, volveron á carga como unha terrible jauría a rematar á súa presa. O que tamén está claro é que sentiron impunes á hora de cometer unha atrocidade semellante, como senten aqueles que lanzan os seus discursos en redes ou en tribunas e que inflaman a todos os que hoxe celebran a morte de Samuel. Non son poucos. Calculo que ao redor dos 3.656.979, voto arriba voto abaixo.

Estes días tampouco son idóneos para ser xornalista. Temos que andar con pés de chumbo e o que publicamos e como titulamos mírase con lupa. Non é para menos. Moitos o facemos coa convicción do que sente observado e sabe que hai moitos acazapados esperando un pequeno descoido, un leve tropezo para desligitimar a loita do colectivo LGTBI. Calquera saída de ton, calquera intento de sacar os pés do cesto pode ser unha laxa para un dos movementos sociais máis deostados da historia.

Por iso, porque cada palabra conta, é crucial deixar claro que a Samuel asasinárono, e que lle arrebataron a vida entre máis dunha ducia de persoas ao berro de “maricón de merda”, e que iso comporta un evidente compoñente homófobo. Cantas persoas non terán como últimas palabras un maricón, ou puta, ou raposa, ou porca... Cantas máis fan falta para que non fagan falta máis. É cuestión de todas e todos e todes que arrebatemos aos que usan estas palabras como insulto e fagámolas propias para ser así uns orgullosos maricóns, mariquiquis, bujarras, julandrones, maricayos, sarasas, reinonas, investidos e bolboretas. E con sorte algo máis libres e con menos cadáveres no armario.