Con iso das novas tecnoloxías, onde os tuits, whasapps e outras modalidades, o escribir unha carta converteuse nun xesto heroico, anticuado e en desuso. O ‘non vai máis’ é, se ademais de escribila, esta plásmase en papel, introdúcese nun sobre, escríbese o nome do destinatario, pégase o correspondente selo e finalmente deposítase nunha caixa de correos de correos esperando que sexa lida e que ademais haxa unha resposta ao que se expón. Esta cerimonia, no seu día, resultaba emocionante, mesmo romántica. Todo iso foi desaparecendo, aínda que coñecemos a persoas que seguen escribindo cartas a man, polo pracer de facelo. Esperan resposta, por suposto. O escritor ecléctico gardián e epílogo da gran cultura centroeuropea e gran observador do século XX, Elías Canetti, dicía que “ninguén é máis solitario que aquel que nunca recibiu unha carta”

Nestes tempos , os líderes políticos, gobernantes e outros, colleron a práctica de poñer de “moda” o escribir cartas a outros adversarios políticos ou gobernamentais. Claro que estas non adoitan ser de amor, nin de recoñecemento, senón de advertencias, intimidación ou ameazas, non precisamente veladas. Dáse a circunstancia que as cartas antes de que cheguen aos seus destinatarios, estes adóitanse decatar antes de recibila polos medios de comunicación, que recibiron unha copia para lanzala e que todo o mundo decátese. Senón, non tería graza. É unha estratexia política, que ten pouco de romántica.

Arxiu - O líder d'ERC, Oriol Junqueras.

Oriol Junqueras - EP

Estes días, o líder de ERC Oriol Junqueras enviaba unha carta ao Diari Ara e á Sexta -despois todos os medios fixéronse eco da mesma- na que defende a negociación co Estado e apoia un referendo pactado, rexeitando así a unilateralidad ou outras vías que non son viables. Aínda que recoñece que os indultos non son a mellor solución, “alivian o conflito”.

A carta do exvicepresidente escribiuna dúas semanas despois do cambio de estratexia do presidente Pedro Sánchez, que avoga por “o dialogo, a convivencia en lugar da vinganza e o desquite”. A carta vai dirixida non a estes dous medios de comunicación, pola que non recibirá resposta, senón á cidadanía para poñerllo máis fácil ao goberno e ao PSOE pola súa postura que foi amplamente criticada. Pode considerarse unha carta de arrepentimento? É unha carta práctica e facilitadora que máis dun dos seus votantes non entendeu. É unha carta con destinatarios equivocados ou non? Por que o Ara e a Sexta? O Ara, é o xornal independentista próximo aos republicanos e a Sexta, din que é de esquerdas, ata hai pouco máis próxima a Unidas Podemos e agora ao goberno, e non fai falta explicar os motivos.

Por que o Ara e a Sexta? O Ara, é o xornal independentista próximo aos republicanos e a Sexta, din que é de esquerdas, ata hai pouco máis próxima a Unidas Podemos e agora ao goberno,

“As cartas son como paquetes que conteñen sorpresas”, afirmaba Doménico Ciere Estrada, escritor mexicano. A carta de Junqueras a quen a queira ler significou que Jordi Sánchez, compañeiro de prisión e socio no goberno da Generalitat, non lle fixo ningunha graza o contido da mesma e pilloulle de sorpresa, e iso que teoricamente ven cada día. Para non ser menos, Jordi Sánchez escribía dous días despois outra carta cun só destinatario, a diario ARA -a Sexta non, non é da súa agrado- da que tampouco recibirá resposta, non importa porque o destinatario era Oriol Junqueras- podíallo dicir en persoa- e a opinión pública. A carta era contundente contra Junqueras, ao que criticaba polo seu cambio de actitude e de paso, ameaza con romper o goberno que acaba de empezar a “gobernar” despois de recolocar a todos os cargos que podían quedar sen traballo e salario.

O caso é que dúas cartas están a poñer de novo en xaque a Catalunya, coma se fose o taboleiro do xogo da Oca.