Que o covid fixo verdadeiros estragos na sanidade pública é certo. Pero non é menos certo que a sanidade pública sufrira demasiados recortes, e destes veñen os problemas actuais. Non se están tomando medidas e as mortes por non covid tamén están a ser significativas. Faltan recursos de todo tipo. A iso hai que engadir que tamén contan con algúns profesionais que deixan moito que desexar no desempeño das súas funcións.

Arquivo - Hospital Clínic de Barcelona

Hospital Clínic @ep

Os efectos do covid son varios e diversos. As persoas están a aguantar eses efectos e a falta de sensibilidade do sistema sanitario. Moitos son os casos e poucos os tratados para desesperación dos afectados.

Unha persoa que, entre outras secuelas ten problemas respiratorios e varios cólicos nefríticos, o médico de cabeceira envíalle ao especialista correspondente. Este sospeita que ten pedras e fanlle unha radiografía onde non se aprecia nada e indícalle que lle farán unha analítica cos ouriños que recollería durante un día. Cando lle fan a programación, a data que lle dan é para dentro de dous meses e medio.

Esa persoa viu como se repite o cólico dúas veces cando se atopaba no seu posto de traballo: a primeira vaise á súa casa e con paracetamol e outros coidados desaparécenlle “” as dores. Unha semana despois vólvese a repetir e vaise a urxencias do Clinic: fanlle esperar tres horas ata ser visitada polo médico de garda -mentres ninguén lle administra ningún calmante- e dinlle que lle farán unha analítica. Unha vez coñecido o resultado, notifícanlle que posiblemente ten unha pedra xa que nos ouriños aparece sangue. Infórmanlle que lle van a poñer un calmante, que non lle van facer ningunha proba porque está en mans do especialista e que cando chegue a casa se lle segue doendo, que se tome outro calmante. Se o mesmo continua, que volva a urxencias.

Ao doutor de garda podíaselle ocorrer facerlle unha ecografía, porque igual o que ten esa persoa non é unha pedra -déronse moitos casos- senón algo máis preocupante. A sanidade catalá leva demasiado tempo con falta de recursos, que repercuten nos servizos e os maiores afectados son os pacientes que senten impotentes ante o que está a ocorrer e ven con indignación como a sanidade catalá converteuse nun prato de lentellas e aplícase aquela frase que di: ‘Lentellas, se queres cómelas e se non, déixalas’. Claro que as persoas non son lentellas, que a sanidade non é cuestión de chiste e que a primeira preocupación debería ser a saúde da cidadanía. Con este tema, poucos chistes. Tamén un toque de atención a aqueles profesionais que non cumpren co seu traballo, aínda que afirmen que están esgotados, superados ou indignados. Non todos son así, por sorte, pero habelos hainos.