Como as negociacións para constituír goberno en Catalunya non avanzaban, e, ademais hai que escenificar que os "lideres" están en prisión pola falta de liberdades e a opresión do goberno de España, que é malo malísimo, pois finalmente a prisión de Lledoners serviu de escenario para que ERC e JXCat tenten pechar un pacto de goberno. Non se especificou se a reunión tivo lugar na sala de cara a cara, ao que teñen dereito "todos" os presos, ou nunha estancia máis "ampla", xa que a parte dos dous presos, Oriol Junqueras e Jordi Sánchez, e o presumible presidente, Pere Aragonés -vaia poder de decisión que ten, que finalmente tivo que baixar non á area, senón ao cárcere- acompañáballes Josep María Jové por ERC e Elsa Artadi -a gardiá das esencias de Puigdemont- e Josep Rius por JXCat. Como non debían ter reloxo, o tempo empregado no cara a cara foi bastante superior ao que se outorga ao resto de presos. Todo un exemplo do que se adoita dicir: o que teñen o poder fai "bo" uso do mesmo, ou o que é o mesmo, exérceo en beneficio propio, porque como di un proverbio "a caridade ben entendida empeza por un mesmo".

Els dirigents de Junts Josep Rius i Elsa Artadi, o republicà Josep Maria Jové i o candidat republicà á Presidència da Generalitat, Pere Aragonès, en sortir da presó de Lledoners després de reuniuna sobre a formació do Govern.

Os dirigents de Junts ao saír do cárcere tras a reunión con ERC (EP)

A pregunta é deixáronlles entrar material: papel, bolígrafos ou ordenador para deixar por escrito os vetos a determinadas persoas que non queren que formen parte do executivo, a repartición de espazos de poder e os cargos de persoal de confianza que lles toca a cada formación? Suponse que finalmente, catro horas dan para moito, que de aí sairía xa o organigrama do novo goberno. Só quedarían algúns "flocos".

Resulta significativo o papel de protagonista que, desde hai tempo -primeiro na sombra, agora de cara- ha tomando o ideólogo Jordi Sánchez, que foi facéndose co poder da formación de Puigdemont -tempo ten para maquinar estratexias- e está a apartar a algúns pesos pesados, como Laura Borrás, que xa se atopa realizada asumindo a presidencia do Parlament ao non conseguir a da Generalitat.

Catalunya é diferente, din as mentes pensantes, xa o estamos vendo: reunións políticas nos cárceres, con privilexios incluídos que deberían darlles vergoña. Cunha falta de sentido de responsabilidade política por levar varios meses sen chegar a un acordo, sinxelamente porque prima "que hai do meu?" en lugar de "que hai das necesidades dos cidadáns de Catalunya?". Unha situación que pasará aos libros de historia, esa de a que lles gusta falar a uns cuantos, de como non deben facerse as cousas en política.

Chama a atención a ausencia nas negociacións de Laura Borrás, a agora presidenta do Parlament e candidata de JXCat, que non se cohibió en ir á Meridiana para darlle o seu apoio aos independentistas polos cortes desta céntrica vía de entrada a Barcelona e que vén protagonizando enfrontamentos cos veciños sen que aínda se haxa resolvido a situación. Que se teña noticias, Borrás non se reuniu cos veciños afectados, non lle importan.

A degradación que están a sufrir as dúas institucións de Catalunya, Generalitat e Parlament, debería preocupar non só ás forzas políticas senón á sociedade en xeral, porque Catalunya converteuse na leira particular duns poucos que poden facer o que lles veña en gana, sen dar ningunha explicación. Como se chama a iso? Que cada un póñalle o cualificativo que queira. Dicía o escritor e moralista francés Joseph Sanial-Dubay que "os abusos, aínda no estado máis sólido, son minas xordas que tarde ou cedo estalan". Porque ao final a credibilidade e a confianza non se impoñen, gáñanse con exemplos.