A campaña electoral madrileña está a poñer de novo en evidencia os grandes déficits de conciencia democrática que aínda permanecen en sectores tanto da clase política como dos coros mediáticos de España. Calquera partido, calquera medio de información e opinión autenticamente comprometido coa democracia debería ter claro que ao fascismo hai que illalo, que hai que impedir por medios democráticos que chegue ao poder, pois son dabondo coñecidas as consecuencias. Cando se sufriu unha das ditaduras máis crueis e sanguinarias do século XX non se debería perder a memoria tan facilmente.

Dentro da campaña electoral madrileña están a ser demasiado frecuentes os actos de provocación dos fascistas, representados maiormente por VOX. Actos que deberían ter unha resposta democrática contundente por parte de todos os madrileños. Desgraciadamente, ese non está a ser o caso. Non é o caso porque os partidos das dereitas (PP, Cs) gobernan con eles tanto na Comunidade Autónoma como no Concello sendo, por tanto, aliados gobernamentais. Máis aínda, hai abundantes evidencias de que a fronteira que debese separar a un partido que se declara demócrata (PP) dos inequivocamente fascistas (VOX) é moi difusa cando non inexistente. Por caso, non hai máis que comparar moitos dos discursos e sóflamas da señora Ayuso (PP) e o señora Mosteiro (Vox) para comprobar as pensións e amplas coincidencias.

O mesmo sucede con aqueles medios de comunicación e opinión que tras unha leira de neutralidade informativa esconden un claro posicionamento partidista e belixerante coas organizacións das esquerdas. Algo que, unha vez máis, puidemos comprobar hai poucos días cando con motivo dun debate nos medios radiofónicos (a cadea SER) a representante de VOX, o señora Mosteiro, coas súas maneiras fascistas, logrou frustralo, como era o seu obxectivo.

Contra todas as evidencias algúns medios e partidos tentaron poñer ao mesmo nivel ese comportamento e o do señor Iglesias que foi o propio dun demócrata. Un tratamento informativo que non deixa dúbidas sobre os reais intereses que, neste momento, moven a demasiados medios de comunicación e opinión en España e, tamén, en Galicia. De xustiza é destacar que tal conduta atopou coa valente reacción da presentadora desa cadea, a señora Barceló, cando fronte ás provocacións fascistas deixou moi claro que "os demócratas somos moitos mais" porque no mundo xornalístico tamén son suficientes os demócratas

Poida que enténdanse mellor eses comportamentos políticos e mediáticos se, por caso, pensamos nos intereses financeiros e empresariais que hai en xogo nestas eleccións autonómicas. Por razóns históricas a oligarquía financeira e inmobiliaria, xunto cos grandes monopolios españois, teñen o seu centro de operacións e de negocio en Madrid, polo que o seu interese por controlar tanto a alcaldía como o goberno autónomo é máximo. Se hai uns anos o coñecido como "Tamayazo" facilitou ese control, hoxe a posibilidade de converter a Madrid nun paraíso fiscal e nun foco de pelotazos urbanísticos fai coincidir os intereses destas elites económicas, políticas e mediáticas non só cos do PP senón tamén cos de VOX. Unha coincidencia entendible pero que resulta moi perigosa para a democracia, pois alimenta o fascismo. Claro que, falando de fascismo, hai que recoñecer que esas elites teñen unha gran experiencia pois non se pode ignorar que co seu indiscutible apoio, xunto co da brisa católica, contribuíron decisivamente a que a ditadura de Franco durase case corenta anos.

A historia ensinounos que "branquear o fascismo" ademais dun comportamento irresponsable é moi perigoso para a democracia. Algúns non deberían esquecer que quen branquea o fascismo finaliza sendo escravo, cando non vítima, do mesmo.