Unhas eleccións que poden cambiar o rumbo de Catalunya

Dise que as persoas se moven a golpe de emocións ao longo da vida. Que estas non están exentas de contradicións, máis nos mozos que nas persoas maiores por aquilo da experiencia que lles deron os golpes da vida, que é unha boa escola. 

Este xoves tivo lugar o último debate dos 9 candidatos que concorren ás eleccións catalás, aínda que hai uns cuantos máis que preséntanse. Ao ser o último, os candidatos empregáronse a fondo, pero non en explicar as propostas que ofrecen aos seus votantes, senón en ir ao pescozo dos seus opoñentes para sacarlles os erros ou acusarlles de calquera cousa da que poidan sacar rédito electoral. Unha cousa quedou clara: todos estaban contra Illa por non quererse facer as test do Covid deducindo que se había vacinado e non quería que se soubese. Esa foi unha escusa, outros días foron outras. Visto o visto, Este é o tema que máis importa á cidadanía?

Aínda que todos tiñan ao candidato socialista como o boneco elixido para cravar os alfinetes dunha sesión de vudú, leste soubo sortear eses alfinetes que máis ben parecían dardos envelenados. O certo é que foi un debate lamentable: polos insultos, a crispación, as promesas dos que gobernan e non fixeron nada e dos que queren tocar poder para influír. Non se viu cortesía, tolerancia, respecto nin educación. O seny deixáronllo na súa casa, uns máis que outros. O debate en si foi todo un espectáculo e o exemplo do que non se debe facer.

Vendo as afirmacións duns, incluso as firmas dos partidos independentistas, que non pactarán co PSC para formar goberno ou votalo, parece que vai ser imposible formar un goberno que dea estabilidade a Catalunya.  O que pode significar que uns novos comicios non son descartables. 

Vendo as afirmacións duns, incluso as firmas dos partidos independentistas, que non pactarán co PSC para formar goberno ou votalo, parece que vai ser imposible formar un goberno que dea estabilidade a Catalunya. Xa se sabe que en campaña dinse cousas que despois se esquecen, pero todo parece indicar que a situación será moi complicada. O que pode significar que uns novos comicios non son descartables.

Ao longo da campaña, os políticos viñeron utilizando a retórica como arma para convencer á cidadanía que hai que votalos a eles. Utilízana como instrumento para modificar as emocións da xente. É dicir, para emocionar e motivar ao público. Non se debe esquecer que o uso da retórica deixou de preocupar polos contidos que se transmiten. A era das novas tecnoloxías facilita ese obxectivo. O que lles importa aos políticos é a utilización destas: internet, saír na TV e nos medios de comunicación. Non importa o fondo e a forma dos seus discursos, o que importa é o obxectivo de sacar máis votos.

Como fan os políticos para convencer ao seu auditorio? Adaptan o seu discurso aos seus oíntes. Para iso teñen dúas formas de facelo: presentarse como unhas persoas dignas, de confianza e crible. A outra, fomentar as paixóns, apelando aos sentimentos dos que os escoitan. A disposición é determinar o lugar e a orde dos argumentos no discurso.

Victoria Camps, no seu libro ‘O goberno das emocións’ reflexiona sobre se a calidade de vida política dun país mídese polo medo que hai nel. Medo político e medo social, E é que o medo é a estratexia política máis fácil e a que se impón a calquera outra. Vímolo escoitado moitas veces que candidatos e partidos anunciaron as cousas malas que poden suceder se gaña tal ou cal formación.

Como o medo é unha das emocións máis importantes para paralizar vontades, fagan o posible para non sucumbir a el e vaian votar porque é o día no que iguala a todas as persoas. Ademais estas son unhas eleccións que poden cambiar o rumbo de Catalunya.