Esta tempada vímonos acosados pola campaña electoral estadounidense que nos chegaba desde o outro lado do charco e falábanos nunha lingua que non todos dominamos, aínda que nos empeñemos en poñer algunha que outra palabreja no medio das nosas interminables subordinadas para facer crer a todos que somos cool. Estados Unidos é o gran promotor dos eslóganes electorais. Do ‘Yes we can’ de Obama ao ‘Make America great again’ de Trump. De todos eles o que saltou dos carteis e forma parte do acervo popular é aquel “It's the economy, stupid!” (É a economía, estúpido!”) que lle espetou Clinton a Bush pai. Unha frase que podería aplicarse non só á economía, senón a case calquera aspecto da nosa vida e, como non, ao fútbol.

Ben o saben os afeccionados do Deportivo da Coruña, que viven no seu particular día da marmota. Como Bill Murray, o deportivismo está condenado a vivir o mesmo día unha vez, e outra vez, e outra vez… E non un día bo, como aquel 4-0 ao Milan, senón días como o de onte, de perder 2-0 en Ou Vao sen ter moi claro se o equipo de verde que lles pasou por encima era o Coruxo ou o Cosmos de Pelei. E os incondicionais nada poden facer, por moito que se esforcen en pretender cambiar o seu senón, porque cando soa o espertador volven estar en Riazor, o seu Punxsutawney, á espera de que os xogadores branquiazuis anúncienlles seis semanas máis de inverno ao ver unha nova derrota na súa marcadora.

O Coruña, como o chama o meu bo amigo Manuel –alias ‘Dragón’, que é máis celeste que unha mañá de primavera–, é un equipo sen orde nin concerto, que nin xoga nin sabe ao que non está a xogar, porque a impresión que dá é a de saír á cancha sen un plan, algo que lle ocorría con Fernando Vázquez e que non solucionou Rubén da Barreira. E digo Coruña porque me parece menos ferinte que chamarlle Deportivo, un termo que queda moi grande a esta escuadra. En nada se parece ao Dépor que nos fixo vibrar aos afeccionados ao fútbol durante anos. Xa non digo o Superdépor, xa non me vou a Mauro Silva, Fran e José Ramón (quen por certo era o bo dos dous irmáns). Confórmome co primeiro Dépor de Fernando Vázquez, un equipo que fai menos dunha década conseguiu un ascenso moi complicado a Primeira División.

Aquel non era un gran equipo, pero si era un equipo construído desde os cimentos do club, con xente da casa. Nese Dépor destacaban Fabri, Pablo Insua, Seoane, Juan Carlos Real, Luís Fernández, Juan Domínguez… Rapaces novos, moitos deles galegos, canteiráns, xente que de verdade sabía o que era defender a branquiazul. Se a iso sumas a experiencia de xente como Bergantiños ou Marchena e acertar á hora de fichar a xogadores como Culio ou Borja Bastón, é moi posible que de aí poida saír algo interesante, como así foi. Un proxecto que, por certo, desfixo entón Fernando Vidal xunto a Richard Barral, que agora “dirixen o club” e cargáronse ao técnico de Castrofeito no verán de 2014 ás portas da estrea en Primeira cando o míster criticou a súa política de fichaxes. A segunda morte do adiestrador chegou o pasado xaneiro, esta vez coa folla de resultados como guillotina pero a mans dos mesmos verdugos.

Pola contra, se che empecinas en crer que nas catacumbas do fútbol nacional vas gañar só polo nome e sen baixarche do autobús, como dicía o mestre Helenio Herrera, as cousas saen como saen. Se un club cre que pode armar un equipo en Segunda B a base de talonario, con xente como Beauvue, Borges ou Miku, xogadores que ademais de estar de volta e media non saben o que é xogar nesa división, ocorren cousas como o penalti de Keko ou o despexe de Abad. O resultado final é un persoal descompensada, unha inchada desesperada e unha nave á deriva. E se non, que llo digan a Racing de Santander, Murcia, Hércules, Recreativo de Huelva… equipos que non lembran o que é a vida fose do pozo e que como os herculinos parecen perder o mesmo tren do ascenso, o que practicamente os condena a perder outra categoría coa reestruturación da Segunda B o ano que vén.

Desde logo esa non é a dirección, e Abanca, propietaria do club –un banco é dono do Deportivo, ollo-, parece haber devandito basta ante tanto naufraxio. Ata o de agora, Escotet e os demais tecnócratas gardaron una certa distancia, pero como co chicharo non se xoga, e vendo que o rumbo do equipo ten máis pinta de desaparición que de promoción, o empresario deu un golpe de temón e planea lanzar pola borda a Vidal, Barral e todos os que compoñen o consello de administración, que serán os seguintes en ser pasto das quenllas.

O que tampouco creo que saiba Escotet, que de financias seguramente controle pero de balompé teño os meus reservas, é que a Segunda B non é unha empresa, é outra cousa. Cada partido é unha batalla onde non se negocia o esforzo por nada do mundo. No barro non hai sitio para os finos estilistas nin para os superclase. Esta é a división dos Joselu, Pato Guillén ou Borja Yebra, xogadores cuxo talento só é superado polo seu traballo diario. Ben farían os afeccionados, aqueles que berrean cada fin de semana en Twitter lembrando tempos mellores, en lembrarlle estes nomes ao consello de administración entrante e en deixarlles claro que isto non é a Champions, que se esquezan de crer que o Deportivo da Coruña é unha compañía e que se centren no verdadeiramente importante: Que é a Segunda B, estúpidos!