Esta fin de semana nevou en España. Bo, non en toda España. Pero nevou en Madrid, que é España dentro de España. Asique, a grandes liñas, si se pode xeneralizar e dicir que nevou en España. Aínda que a algúns máis que neve pareceulle choiva sobre mollado. Porque onde uns ven catro flocos os epidemiólogos ven moitos contagios. Ou equipos de rescate que non ven unha conga improvisada, senón aos mesmos inconscientes aos que non hai tantos días houbo que lembrarlles e repetirlles que non, que non se podía acceder a Navacerrada por moi bonita que estivese a serra. Ou as autoridades sanitarias que non ven anxos de neve debuxados no chan, senón potenciais pulmonías en pacientes que non teñen asegurada a súa praza en UCIs saturadas. Nin sequera nas unidades de hospitais construídos por e para pandemias e que non están preparados para atender aos pacientes de Covid máis graves.

Esta nevada podería motivarnos a sentarnos todos en círculo un momento e falar de urbanismo, ou de malas planificacións, ou do centralismo mediático, ou dos malnacidos –non atopo outro nome, síntoo- que en días de xistra non se lles ocorre mellor idea que pedir un Glovo que lles leve pilas para a cámara, ou de por que gastamos miles de euros en adornar as cidades con árbores exóticas cando estes non están nunha contorna apropiada para, que se eu, aguantar unha nevada, por exemplo, e estes ditosos á vez que preciosas árbores caen co peso da neve acumulada sobre coches, edificios ou, por que non, persoas. Pero iso é algo que non se podía saber.

Talvez estes debates debería deixalos para logo, unha vez visto e constatado que -non se se o saben-, nevou en Madrid. Lembráronnolo enviados especiais a Gran Vía, a Cibeles, á Porta de Alacalá, a Navacerrada e á A-6. Personitas ataviadas como inuits que recibiron e acataron as ordes dos seus xefes para demostrarnos mediante o método empírico que, efectivamente, nieva, fai frío e que é perigoso estar na rúa, na autovía ou no porto de montaña de quenda coa que está a caer. O empirismo na neve, algo que che ofrece o asomarte á porta ou mirar pola xanela, pero que irremediablemente nos empuxa a conducir durante quilómetros por estradas inaccesibles e afundir os nosos pés no medio metro de neve para certificar que, en efecto, hai moita neve. A eses colegas xornalistas mándolles o máis caloroso dos abrazos, aínda que o que me gustaría enviarlles é un chocolate quente.

Pouco ou nada importa a xente que decide non acender a estufa ou a calefacción pola sinxela razón de que non pode asumir a factura. Nada diso importa porque nevou en Madrid.

Acabo de consultar un mapa e hei visto que, non lonxe da Porta do Sol, a só media hora en coche, tamén nevou. É un sitio chamado Cañada Real, unha vía quilométrica que ten a particularidade de ser o maior asentamento ilegal de Europa ademais de, por cousas da vida, o centro xeográfico deste país. Xeográfico, que non mediático. Porque pouco importan as semanas que leva esa xente sen luz, que non poidan ter acceso aos servizos máis elementais ou que hai centos, E CENTOS, de nenos e nenas pasando frío entre esas catro paredes de pladur no mellor dos casos. Pouco ou nada importa esa xente ou a que decide non acender a estufa ou a calefacción pola sinxela razón de que non pode asumir a factura da luz e o gas, que volveu a subir baixo a permisividade do Goberno de España.

Nada diso importa porque, a risco de repetirme e insistir, nevou en Madrid. E eu, baixo un sol de xustiza e un frío de collóns, despídome de vostedes desde a miña habitación, en Galicia, nun pobo que xamais viu a neve, sobre o que os medios de comunicación non repararon cando estivemos dous meses sen ver a luz do sol acosados polas ciclogénesis explosivas, pero no que hoxe todo o mundo está feliz porque, por unha vez, e por fin, podemos dicir con orgullo, que gozamos da nevada. Porque nevou en Madrid.

Neve