Joan Laporta, o amigo de Puigdemont que quere politizar o Barça

O home é o único animal que tropeza dúas veces na mesma pedra. É un devandito popular con fundamento que nace da observación ao longo da historia da humanidade. Agora, Joan Laporta volve ás andadas coa súa candidatura á presidencia do Barça, onde nesa etapa que presidía o club blaugrana fixo os grandes negocios da súa vida e envolto na senlleira volveuse independentista e meteu ao club en máis dun aperto deportivo político e económico. Iso si, as esmorgas, algunhas das cales lle preparaba o irmán de Sala Martín -colocado a dedo no concello de Viladecans- eran regadas non con cava catalán, senón con Moët & Chandon, que era máis elegante, daba mellor o pego. Ademais, relacionouse con “españolas” -doutras nacionalidades tamén- como Viki Martín Berrocal, María Eugenia Martinez de Irujo -a filla pequena da duquesa de Alba-, e o empresario Rosauro Varo, entre outros. Podíaselles ver na cuberta dun iate, en Eivissa, coma se fose un Playboy. Saía nas imaxes da prensa do corazón. Sempre lle gustou ese tipo de exhibicionismo sen importarlle o que pensasen os socios e simpatizantes do Barça.

Pero é que Laporta nunca quixo pasar desapercibido, máis ben ao contrario. No ano 2005 protagonizou un episodio vergoñoso no aeroporto do Prat que deixou atónitos aos alí presentes, cando despois de pasar varias veces por baixo do arco de seguridade -medidas máis estritas que se tomaron polos atentados de Londres- seguía pitado. A el, cun cabreo monumental froito da súa soberbia, non se lle ocorreu mellor idea que sacarse os pantalóns. O seu acto foi noticia durante varios días, sen que lle preocupase demasiado.

Que dicir cando colocou a unha das súas mozas como relacións públicas da entidade, sen sentir o máis mínimo rubor. A súa afección polas mulleres e a boa vida marcaron o seu “reinado “no club. Aínda se acordan diso no Barça.

Laporta gastouse un moitos cartos en espionaxe e en seguridade, tanto do club como para o seu uso persoal. O montante deses servizos, no seu últimos cinco anos foi de case tres millóns de euros. Os seus “victimas” espiadas: vicepresidentes, xornalistas e exdirectivos, entre outros. Dous nomes craves nestes mesteres: Joan Oliver, director xeral do club, e Xavier Martorell, exdirector de seguridade do club. Por certo, Joan Oliver foi socio -non sabemos se segue sendo- seu noutros negocios, entre os que destaca a compra do CF Reus tres anos despois de que abandonasen o club azulgrana. Desde que eles fixéronse cargo da entidade deportiva xerouse unha débeda de máis de cinco millóns de euros. Unha xestión “impecable” que se cargou ao club.

É  coñecida a relación de Laporta co empresario audiovisual Jaume Roures, quen xestionou a canle Barça e todos os temas audiovisuais do club ata que chegou Rosel e enviouno á súa casa -situación que non gusto a ningún dos implicados. 

Coñecida é a relación de Joan Laporta con Puigdemont -mesmo realizaron xuntos unha viaxe de pracer a Romanía, lugar de nacemento da esposa de Puigdemont, que lles  acompañou. Coñecidas e publicitadas nas redes sociais son as paellas organizadas pola reinona Rahola con sobremesas musicais e foto de familia. A isto sumouse os encontros co fuxido en Perpiñán e Bruxelas onde foi a solidarizarse con el. Nos últimos tempos, cando se falaba da posibilidade de presentarse ás eleccións, Laporta despachou con Puigdemont, e non para lembrar os días de Cadaqués.

A relación co independentismo e sobre todo con Carles Puigdemont non queda só en comidas, senón que hai unha estratexia para facerse co control do Barça e politizalo.

A relación co independentismo e sobre todo con Carles Puigdemont non queda só en comidas, senón que hai unha estratexia para facerse co control do Barça e politizalo. É unha nova xanela para emitir as súas arengas ao mundo sobre o procés, os presos políticos e o que faga falta. Unha actitude que preocupa a unha parte importante do barcelonismo, que non ve con bos ollos mesturar a política co club.

Pero o pasado e o futuro de Laporta seguen ligados, nesta ocasión tamén pola figura de Lluís Escolá, o sarxento de Mossos de Escuadra que acompañou a Puigdemont na súa fuxida a Bruxelas. Posteriormente colocárono na Conselleria de Interior de Buch-  curiosamente,  despois, o conseller foi fulminado por Puigdemont-, onde facía gala do seu independentismo. Pois ben, este defensor do expresidente tamén traballara con Laporta no Barça, na área de seguridade. O duo Laporta-Puigdemont é a práctica de Juan Palomo que xa sabemos o que di.

Por se isto non fose pouco, Laporta fichou para a súa candidatura, hai uns días, ao neno guapo, o ex republicano Jordi Portabella -que foi co na lista do partido que fundou Laporta co éxito que todos coñecen despois de estar catro mandatos como líder de ERC no concello de Barcelona- e  faio para amolar a ERC, o partido do que recibiu tanto.

Con todos estes antecedentes coñecidos -outros non se explicaron aínda- Laporta preséntase ás eleccións, sen a menor conciencia de todo o mal que o fixo dentro e fóra do club. Algunhas enquisas din que pode gañar, situación que poñería en serios problemas ao Barça e a súa afección. Veremos o que sucede, pero se se alza co triunfo, só cabe dicir que hai demasiados masocas no Barça e que non pensan que os presidentes do club deberían deixar a política colgada nos valos. Aínda non se puxeron as urnas e pode suceder calquera cousa nun club que ata o  primeiro mandato era un club unido e con seny. Cousa que pode cambiar co retorno do Rey da esmorga.