Un 2020 para envialo a Marte!

Acábase o ano. O 2020 déixanos non se antes recibir a patada nas costas de toda a cidadanía. Foron os 365 días máis duros da humanidade nunhas cantas décadas. Iso si, o 2021 entra co covid como inquilino, pero co desexo de que a vacina sexa a gran esperanza de envialo a Marte. Ese é o desexo colectivo, todos estamos de acordo, non hai discrepancias.

Coa vista posta no Covid, as súas consecuencias e as armas para combatelo, parece que non se fixo outra cousa. Parece que todo virou ao seu ao redor, especialmente a vida e o medo para perdela. Non foi a única preocupación, aínda que si a primeira. A perda de emprego, os ERTES, os despedimentos, o peche de empresas, as separacións de familiares e os cambios de hábitos, entre outras cousas, están a ser a gran laxa que soporta a cidadanía con estoicismo.

Mentres, a chamada clase política- nome que lles molesta – tivo unha actitude máis que criticable. En tempos de crises, a lóxica pide unidade, esforzo, aparcar as diferenzas e remar todos no mesmo sentido. Ninguén entende o contrario. Unha cousa é o que se espera e outra ben distinta o que se fai. O goberno central e os autonómicos- uns máis que outros- non souberon estar á altura da situación. Faltou unidade e sobraron Reinos de Taifas. Non se tiveron en conta criterios de eficacia e eficiencia, senón de rédito político. Esta actitude é achacable a todos os partidos políticos, e gobernantes independentemente da súa cor ideolóxica. Botouse en falta un liderado capaz de aglutinar a todos. “O liderado trata de tomar responsabilidade, non de poñerse escusas´”, afirmaba o político e empresario norteamericano, Mitt Romney. Aquí víronse demasiadas escusas para non facer o que toca. Dicía Henry Ford algo tan sensato como “reunirse é un comezo, permanecer xuntos é un progreso, traballar xuntos é o éxito”.

A gran maioría das persoas teñen a sensación de que este 2020 foi un ano perdido, por todas as limitacións e porque o centro político foi o covid, que, aínda que sendo prioritario, non debería deixar ao resto fóra de xogo, aparcado ata nova orde. Vímolo en todos os aspectos sen excepcións. Mentres, os gobernantes estiveron vendendo motos de distintas cilindradas sen darse conta que as mentiras as han vivido as persoas nas súas propias carnes. Todo foi e segue sendo márketing e publicidade. Claro que se esquecen os protagonistas que cando anunciaban as medidas e as solucións, estas non chegaban en meses para desesperación das que os esperaban, con pagos que realizar, comida que comprar e facturas que pagar. Que sucedeu?, que a desconfianza e a credibilidade foi en aumento e a cidadanía non se cre nada.

Ocasión que aproveitará para facer máis cambios no goberno, entre eles darlle un ministerio a Miquel Iceta, que está tolo por volver a Madrid.

Este martes comparecía o presidente Sánchez para facer balance do seu ano de goberno en coalición. Segundo explicaba todo foi bo, nada de autocrítica, non hai discrepancias co seu socio de goberno, cando son públicas as discrepancias que ten o goberno bicéfalo, que non son poucas e importantes, senón que llo pregunte a algúns dos seus ministros socialistas. Pero alguén se traga esa afirmación do presidente do goberno? Sánchez non é Alicia no país das marabillas. É a España inmersa nunha grave crise á que hai que sacar do pozo. Claro que co socio que comparte goberno non vai a ningunha parte. Os ministros de Unidas Podemos e o propio Pablo Iglesias son os peores valorados. Alguén se cre que non pasa nada?

Cando vía ao presidente do goberno español explicando as bondades do seu goberno “do BOE” notábase que estaba a mentir, ata el mesmo falaba sen convicción. A mostra máis clara é que non habería cambio de goberno e ao día seguinte salta a noticia -facía uns meses que se estaba traballando- que o ministro de Sanidade, Salvador Illa, sería o candidato do PSC ás eleccións do 14-F. Ocasión que aproveitará para facer máis cambios no goberno, entre eles darlle un ministerio a Miquel Iceta, que está tolo por volver a Madrid.

Visto o cal, está demostrado que cando Sánchez negue que vai suceder unha cousa, teña a seguridade que será a contraria. Alguén dixo que hai que coidarse das persoas cuxas accións non coinciden coas súas palabras.

Boa entrada de ano a todos/as