​Historias da puta mili, a nosa puta pandemia

Cando lle pregunto ao meu pai pola mili sempre me di o mesmo: “Non serviu para nada”. Os meus tíos contan experiencias parecidas e, máis aló dalgunha que outra anécdota máis ou menos graciosa -que polo xeral son desas que “contadas perden”-, parece que todos coinciden en que foi unha perda de tempo. Esa paréntese obrigatoria na vida de moitos mozos españois terminou en 2001. Para entón a mili duraba uns meses, pero á maioría tocoulles pasar anos no cuartel, vendo desfilar ante eles algúns dos que, a priori, deberían ser os mellores anos da súa vida. A mili, o puta mili, ese concepto que aos milenials sóanos a algo tan afastado como as Cruzadas, volveu , e en forma de pandemia.

Para os mozos españois esta crise golpeoulles na súa ben máis prezado: o tempo. É verdade que é algo que afecta a todos, grandes e pequenos. Pero, admitámoslo, non é o mesmo quedar paralizado aos 59 que aos 19

Porque para os mozos españois esta crise golpeoulles na súa ben máis prezado: o tempo. É verdade que é algo que afecta a todos, grandes e pequenos. Pero, admitámoslo, non é o mesmo quedar paralizado aos 59 que aos 19. A partir dunha idade, esa en a que un deixa de celebrar o seu aniversario e son os demais os que se encargan dos festexos, os bloques de 365 días parécense moito entre si.

É unha putada para todos, indubidablemente, pero non me quero nin imaxinar o que deber ser que che cernen a liberdade que che dá a primeira independencia. Penso neses mozos e mozas que pisan por primeira vez unha facultade, que estrean o seu primeiro piso, que abandonan o seu pobo ou a súa cidade e empezan unha nova vida. De verdade que non sabería dicir como reaccionase eu se no meu primeiro ano de carreira en Valladolid dinme que teño que estar na casa ás 11 todos os días, que non podo socializar cos meus novos compañeiros, nin facer deporte con eles, nin sequera tomarme un café na facultade… A verdade é que ante ese panorama creo que se me pasaría pola cabeza tirar a toalla e tentalo outro día, porque sentiría que estou a perder un tempo moi valioso.

Por fortuna, a maioría de mozos españois non pensan como eu. Unha xeración de raparigos que viviu sempre á conta de renunciar a cousas polas crises provocadas por outros e que lles tocou pagar a eles. Moitos non poden estudar o que lles gustaría, nin traballar naquilo no que se formaron -por non dicir que para moitos traballar é case quimérico-, nin poden soñar con comprarse unha casa, ou un coche, ou irse de viaxe. Con todo, esixímoslles, obrigámoslles como sociedade, a asumir cunha disciplina militar un reto ao que ninguén está preparado.

Os telexornais bombardéannos día si día tamén con botellóns e festas clandestinas que de ningunha maneira representan unha realidade como si o fan as cifras: os cribados realizados nas universidades galegas, residencias de estudantes e colexios maiores apenas arroxaron un puñado de positivos

E, a pesar de todo, no seu conxunto están a responder dunha forma exemplar. Dino ata os profesionais do sistema educativo, que recoñecen e poñen en valor a obediencia e a capacidade destas mozas e mozos para sobrepoñerse aos cambios e medidas impostas polas administracións. Con todo, gobernos, medios, anunciantes e charlatanes empéñanse en criminalizar e sinalar sempre aos mesmos, xeneralizando sobre un colectivo castigado e sen voz nin recursos para defenderse cando os tachan de pouco menos que asasinos.

O mal facer duns poucos impídennos ver o bosque de palmeiras que se dobran pero aguantan o furacán da maior crise sanitaria da historia da humanidade. E fano fincando os cóbados na soidade dos seus dormitorios, ou repartindo hamburguesas porta por porta cunha mochilita amarela ás costas

Os telexornais bombardéannos día si día tamén con botellóns e festas clandestinas que de ningunha maneira representan unha realidade como si o fan as cifras: os cribados realizados nas universidades galegas, residencias de estudantes e colexios maiores apenas arroxaron un puñado de positivos que non explican a obcecación de moitos de manter aos mozos no punto de mira. O mal facer duns poucos impídennos ver o bosque de palmeiras que se dobran pero aguantan o furacán da maior crise sanitaria da historia da humanidade. E fano fincando os cóbados na soidade dos seus dormitorios, ou repartindo hamburguesas porta por porta cunha mochilita amarela ás costas, ou obrigados a realizar un cribado na súa universidade disfrazado de práctica curricular… E todo para ter nun futuro un par de anécdotas que, con total seguridade, contadas perderán a graza. Serán as súas historias da puta pandemia. As da súa puta mili.