Este mércores chegábanos a noticia da morte de Jordi Llopart, o primeiro atleta español que conseguira unha medalla nuns xogos olímpicos. Foi en Moscova 1980, onde se fixo coa medalla de prata nos 50 kms marcha, un deporte case descoñecido para a gran maioría do público. Despois viñeron outros triunfos, sempre en 50 kms.

Xunto ao seu eterno rival, Josep Marín, foron os pioneiros da marcha dunha disciplina que proporcionou grandes alegrías ao deporte español.

O atleta español Jordi Llopart

Llopart gozou no seu día do recoñecemento do deporte e dos afeccionados á marcha. Retirouse en 1992 ao non conseguir a marca para poder participar nos xogos olímpicos Barcelona, que tanta ilusión facíalle. O deporte é así. Con todo, non deixou o mundo da marcha, xa que estivo uns anos como adestrador de figuras como Daniel Praza-tamén, pratense como el; ou Jesús García Bragado, entre outros. Eses anos foron moi importantes para Llopart. Despois chegou a costa abaixo dun gran atleta, unha boa persoa que sempre estaba disposta a axudar aos demais

Coñecín a Jordi cando aínda participaba en competicións, nunca puxo pegas a ser entrevistado. É máis, todo eran facilidades. Cando se lle convidaba a participar en calquera acto solidario, alí estaba el.

Coñecín a Jordi cando aínda participaba en competicións, nunca puxo pegas a ser entrevistado. É máis, todo eran facilidades. Cando se lle convidaba a participar en calquera acto solidario, alí estaba el. Non facía falta convencelo, sempre dicía que si. Pasaron os anos, as cousas a nivel profesional non lle foron ben, e como adoita pasar neste país, os que deron días de gloria e alegrías, acaban tirados cando deixan de conseguir máis medallas. Son os xoguetes rotos que se deixan caer sen que ninguén lles bote unha man. É a gran vergoña dun país “avanzado”.

Jordi Llopart xa manifestara en varias ocasións que en Catalunya puxéralle a cruz tras a consecución da súa medalla de prata en Moscova, onde lle ofreceu a España o seu triunfo. “A quen llo vou a ofrecer senón, pois eu ía representado a España”, chegou a declarar. Foi nese momento cando os puristas dunha Catalunya provinciana e excluínte consideraron que non era dos seus. Notouse porque ninguén se preocupou del. Tampouco o consistorio da súa cidade natal, o Prat, da que tan orgulloso sentía.

Con 68 morreu un marchador que triunfou no deporte, pero despois de deixalo, non tivo unha vida fácil. Sobreviviu nos últimos anos cunha pensión de 426 euros e sentíase abandonado por todos aqueles que lle utilizaron. Tal era a súa penuria económica que cando o Comité Olímpico convidoulle a unha homenaxe tivéronlle que comprar un traxe porque non tiña ningún no seu armario.

Sobreviviu nos últimos anos cunha pensión de 426 euros e sentíase abandonado por todos aqueles que lle utilizaron. Tal era a súa penuria económica que cando o Comité Olímpico convidoulle a unha homenaxe tivéronlle que comprar un traxe

Este é un país onde se sobe aos altares ás deportivas que triunfan, pero cando deixan a competición, déixanos caer no lodo. Llopart non é o único que sufriu este trato. Hai un ano tivemos o tráxico exemplo de Branca Fernández Oito, a mellor esquiadora que tivo este país, que terminou os seus días suicidándose por sentirse abandonada e non conseguir un emprego para vivir coa dignidade que calquera ser humano merécese. No caso dos deportistas que conseguiron triunfar e deixar o nome do seu país ben alto, non merecen terminar as súas vidas desta maneira.

Jordi Llopart non se merecía vivir con 426 euros, A alguén se lle cae a cara de vergoña? Aínda que para que iso suceda, primeiro hai que ter vergoña….

Non se pode consentir que haxa máis xoguetes rotos.