Está España enche de demagogos e populistas?

Os filósofos clásicos volven estar de moda, aínda que durante uns anos a materia de filosofía desaparecese do ensino. Moitos non o chegaron a entender, agora, as reflexións de Platón, Aristóteles, Pitágoras, entre outros, volven estar vixentes.

Na actualidade, cunha sociedade adormentada, cunha parte de políticos instalados na demagoxia, preocupados polos seus intereses partidistas e persoais, seguramente Platón estaría a loitar contra os demagogos aos que consideraba os maiores inimigos da democracia. Para Aristóteles a demagoxia é a degradación ou corrupción da democracia, e é unha estratexia utilizada polos políticos para alcanzar o poder. Esta leva a cabo mediante apelacións a prexuízos, emocións, medos e esperanza do pobo para gañar apoio popular mediante o uso da retórica e a propaganda. Aristóteles definía ao demagogo como “un adulador do pobo”.

A demagoxia e o populismo son elementos que algúns partidos do arco parlamentario -dereita e esquerda-, utilizan para conseguir rédito político. Están convencidos que nunha parte da cidadanía, cala o seu discurso e estes cren que os demagogos van solucionar todos os seus problemas. A realidade é ben distinta. Este país como outros necesita que as súas xentes lean, fórmense, teñan criterio, sexan críticos e máis esixentes cos seus gobernantes e partidos aos que votaron, ou non. Estes días, todos sen excepción – uns por acción e outros por omisión- están lanzados nunha carreira de acusacións aos seus adversarios co obxectivo de desviar a atención do que ocorre nas súas casas, que non é pouco. Aí temos o caso de Pablo Echenique mestre na descualificación, exabruptos e demais lindeces. A súa fixación por cargarse a monarquía española é xa é unha obsesión enfermiza. Sen reparar tampouco en “gabanzas” á dereita, o centro e todo o que non sexa bolivariano. Mentres os encomios para os dirixentes como o demócrata Maduro son constantes. Desta maneira quere tapar que o mes pasado foi condenado en firme por 'pagar en negro' á súa asistenta. A multa imposta foi de 11.040 euros. Todo un exemplo ético que presume de defender ao pobo Será ao seu?

Pero en Unidas Podemos non é o único caso no que se practica algo tan vello como a falta de coherencia entre o que se predica e o que se practica. Irene Montero utilizaba ao seu escolta paga polo partido? para ir comprar cueiros ou outros traballos que non eran precisamente para o que estaba contratada. A escolta denunciouna e antes de chegar a xuízo, ofrecéronlle unha importante cantidade de diñeiro para evitar pasar polos xulgados e non destapar máis actividades do seu traballo, igual á parella de Galapagar saíanlle as cores. O mesmo sucedeu fai poucas datas, co avogado despedido ao que acusan de acoso sexual. Tamén co chegaron a un acordo económico, aínda que este xa cantara ata a Traviata. Hai máis casos que están a saír nos últimos tempos.

Os casos do partido morado non son os únicas, Laura Borras de JxCat, populista ela, está acusada dun presunto caso de prevaricación, malversación, fraude e falsidade, por adxudicar a dedo algúns traballos a un amigo seu. Ela desménteo, terao que dicir a súa señoría. Ademais de declararse inocente acusa as cloacas do Estado de estar detrás do asunto Tamén adxudican eles a dedo os contratos do goberno catalán?

E que dicir dos republicanos e os posconvergentes e sobre os listillos que lle saíron: Madi, Vendrell, Adoitar e compañía na súa operación de independentismo pola pasta. Pois din que eles son inocentes, non se esperaba outra cousa. Agora resulta que todas as conversacións que mantiveron e están gravadas son unha montaxe do Estado opresor para afundir ao independentismo, Esperaban outra cousa? Non se deteñen a pensar que ata pode ser verdade. Do que se trata é de aplicar a máxima de “a mellor defensa é un ataque". Así o fixeron enredando máis a situación e a culpa, como sempre, é de Madrid, as cloacas do Estado e ata do flamenco que é unha música do franquismo.

“A turbulencia dos demagogos derruba os gobernos democráticos”, iso dicíao Aristóteles, e non lle faltaba razón porque demagogos hai uns cuantos, é dicir, demasiados.