Setenta e cinco anos despois do xenocidio de 102.800 xudeus holandeses, ou se o prefiren, actualizado o substantivo, cidadáns dos Países Baixos, a Igrexa protestante deste tan europeo país, que nos trata con tan prepotente actitude aos españolitos europeos de hoxe, vai pedir publicamente perdón por quentar, eu diría que decisivamente o ambiente social durante a ocupación nazi, cun discurso imperdonablemente discriminatorio propulsado pola entón Raíña Guillermina, con resultados humanamente catastróficos e irreparables. Asasinar ou facer desaparecer a 102.800 compatriotas, foi e segue sendo, unha vergoña histórica irreparable para os holandeses. Recoñecelo 75 anos despois unha neglixencia dificilmente explicable para as novas xeracións, que contan hoxe mesmo, co partido xenófobo máis conflitivo do vello Continente.

Ese 8 de novembro, a Noite dos cristais rotos, é a data elixida por calvinistas e luteranos -- que son a práctica totalidade dos protestantes da Holanda actual -- para dicir publicamente que se equivocaron e os seus pastores de almas, herdeiros dos seus antecesores nos púlpitos, que piden perdón a uns compatriotas que xa non existen. Só quedan uns poucos e arrepíntense moito. Ao meu parecer, chega un pouco tarde a súplica e o que teñen que facer é xulgar aos demais europeos de hoxe con mellor ánimo de comprensión e non desde, por exemplo, a prepotencia do rico que non entende que haxa dous Europas e que o das pateras só é cousa da desidia e incompetencia de españois, italianos e gregos que non saben defender as súas fronteiras, especialmente a dos Países Baixos.

Non sei por que os xudeus de 1938 parécenseme demasiado aos nenos, mulleres, novas e vellos que se afogan cada día no Mediterráneo nunhas chalupas que uns negreiros véndenlles a prezo de ouro para que poidan chegar á Europa pandémica, pero aínda rica e poderosa, na que gañarse o sustento fuxindo dunha patria en guerra ou dunha fame negra atroz.

Patera fronte ás costas de Torrevieja

Como todos sabemos, a moitos destes protestantes arrepentidos, iso de pedir perdón polo que fixeron os tatarabuelos parécelles ben. Con todo, hoxe ármana a través dos seus políticos xenófobos cada vez que ven en televisión a unha barca transportar a terra firme a refuxiados malnutridos que logo españois, italianos, portugueses e gregos recolocan nos seus centros de acollida saturados. E fano como poden porque, por exemplo, nos Países Baixos póñense en posición norte, coma se fosen o holandés errante, que nunca quere que lle molesten, nin que gasten os seus diñeiros. . Que se creron estes vagos do Sur do seu Europa

Pero, non se preocupen, tan bos cristiáns, dentro de 75 anos, máis ou menos, cando non quede ningún dos tripulantes de Open Arms, Médicos Sen Fronteiras, Cruz Vermella ou a boa xente de Salvamento e Socorrismo marítimo pediranlles perdón e xa poderán durmir cada noite coa tranquilidade do bo protestante. Non se lles aparecerá en soños a imaxe do neno kurdo Alan Kurdi varado nunha praia turca un 2 de Setembro do 2015 que aínda nos atormenta a todos sexamos católicos, protestantes, xudeus ou musulmáns. Divos perdóenos a todos por tanta indiferenza.

Para que serve o arrepentimento, se iso nunca borra nada do que pasou. "O mellor arrepentimento, consiste sinxelamente en cambiar" (José Saramago).