Seguindo o ronsel evangélica de que os homes de Deus cos que se teñen que mesturar é cos pecadores e non coas persoas de ben, ou sexa coa maioría da xente, o Presidente do Goberno de España colleu un avión e foise ao Vaticano para mellorar a súa imaxe de ateo irredento e anticlerical manifesto. A historia dinos que o xeneral Franco gañou unha guerra civil, que podería perder se non colocase á fronte do seu exército o símbolo dunha Cruzada católica contra os seus inimigos republicanos. E ese saber das cousas evidentes, porque son históricas, situou a Sánchez no centro dunha disxuntiva perigosa: interésalle ao líder socialista manter esa imaxe pública de hostil descreído nun país no que malviven e sofren unha pandemia millóns de católicos de misa ou de sinxela oración nocturna?. Pois, parece ser que non.
Pola foto oficial do encontro na que se pode ver ao matrimonio presidencial e ao xesuíta Francisco pousando para a posteridade pode deducirse que hai dúas formas de entender a visita: Unha, a da parella contenta e feliz. E dous : a do Papa, tenso e serio, ao que se lle supón aguantando o protocolo.
Os medios de comunicación españois escribiron pouco sobre a parte secreta das conversacións, especialmente sobre a reunión de Sánchez co Secretario das Relacións cos Estados
Os medios de comunicación españois escribiron pouco sobre a parte secreta das conversacións, especialmente sobre a reunión de Sánchez co Secretario das Relacións cos Estados, Paul Gallagher, na que tivo que falarse si ou si do mal que están as cousas nas relacións bilaterais Santa Sé-Reino de España, por moito que no verán tomáronse un café de afecto o Ministro, Salvador Illa, e o meu cura favorito, o Cardeal Arcebispo de Barcelona, Juan José Omella. A disonancia é tan evidente e pública que algo había que facer para corrixir este erro estratéxico da Moncloa.
Os que miramos, unha e outra vez a foto oficial non deixamos de observar que o sorriso do Presidente do Goberno español é falsa, farisaica por máis datos. A da súa esposa, institucional. E coñecendo ao personaxe nótaselle satisfeito, coma se engadise unha marca máis ao seu cinto político de fariseo oficial do Reino. Necesitaba a foto e con ela gañar, como sempre, o tempo útil que vai desde un fin alcanzado a un propósito de poder que, como sempre, será a curto prazo.
Escribe o teu comentario