Din que todo chega, que a xustiza é lenta pero actúa aínda que non nos gusten algunhas das súas decisións. “As probas pesan máis na balanza da xustiza que os máis elocuentes discursos”, afirmaba o poeta e dramaturgo inglés Ben Jonson, alá polo século XVI.

Xuízo no Tribunal Superior de Xustiza de Catalunya (TSJC) aos exmiembros da Mesa do Parlament Anna Simó (ERC), Ramona Barrufet, Lluís Corominas e Lluís Guinó (JxSí), e a exdiputada de

Este inicio de semana, o Tribunal Superior de Xustiza de Catalunya notificou a sentenza que condena aos exmiembros da Mesa do Parlament Anna Simón (ERC), Ramona Barrufet, Lluís Corominas e Lluís Guinó a 20 meses de inhabilitación, unha multa de 30.000 € e a pagar o 10% das costas xudiciais. A exdiputada Mireia Boia, da CUP, foi absolta. Todos eles foron condenados por un delito de desobediencia.

Os expolíticos condenados son da etapa de Carme Forcadell como presidenta do Parlament. Nesa etapa é onde iniciouse a desobediencia dunha parte dos deputados da segunda institución de Catalunya. Desobediencia que se fixo con coñecemento de causa: a ilegalidade das decisións tras haberllo comunicado en máis dunha ocasión os letrados do Parlamento.

Quen ten que dar exemplo sáltanse as leis e os mecanismos democráticos para conseguir os seus obxectivos. Iso perpetrárono, como adoitan facer os nenos ante a prohibición para comer moitas chuches... Claro que, uns son nenos e os outros señorías aos que se lles supón o seu bo facer e o respecto á lexislación e ao público. Así o manifestaba Pericles cando dicía que “somo libres e tolerantes nas nosas vidas, pero nos asuntos públicos, cinguímonos á lei”.

Con esta sentenza condenatoria, un sector do mudo independentista xa ten munición suficiente para sacarlle rédito político

Con esta sentenza condenatoria, un sector do mudo independentista xa ten munición suficiente para sacarlle rédito político. Todos contra o estado, ao que consideran culpable, e contra os tres xuíces que asinan a sentenza, de quen considera que a súa sentenza é máis política que xudicial. Son eses servidores públicos elixidos nas urnas os que denuncian que a culpa a teñen os demais e eles son intocables e as súas accións non teñen consecuencias, como ocorre co resto dos mortais. Están tocados por unha man divina.

O tribunal deixa moi claro nos 166 folios que argumentan a sentenza que “a conduta inobediente dos acusados membros da Mesa do Parlament pode cualificarse, sen discusión, de manifestamente contumaz, obstinada, recalcitrante e persistentes e, polo mesmo, de abertamente oposta ás prescricións do Constitucional” .

A sentenza foi considerada polos dous partidos implicados, ERC e JxCAT como “unha barbaridade e un ataque á liberdade de expresión”. Liberdade de expresión? Agora só cabe esperar se os implicados van recorrer ou non. Algúns pensan que a sentenza chega en mal momento, a poucos meses das eleccións, e que algúns se van aproveitar. Pero visto así, os xuíces van ter que consultar aos políticos cando lles vai ben que diten sentenza. Iso gustaríalles a algúns. Non hai separación de poderes? Depende da quen lle toque o pandote, utilízase ou non.

Os políticos deben ser exemplo para a cidadanía que representan. E os que non o son, gústelles ou non, deben aceptar as consecuencias dos seus actos. Botarlle o morto a outros é un acto de covardía e un abuso dos seus privilexios, que xa son uns cuantos.