Os tres tenores e o último tongo en Perpiñán

Perpiñán, segue sendo un lugar estratéxico na Catalunya nord, aínda que aos franceses non lles faga ningunha graza. Tanto que, nas últimas eleccións, a ultradereita fíxose co goberno da cidade. Ciudad estraña, di máis dun.

Na memoria dos que teñen unha certa idade están as viaxes a Perpiñán a ver as películas porno que en España estaban prohibidas. A máis coñecida delas, “o último tango en París”. Despois, coa prohibición dos touros en Catalunya, os afeccionados, que os hai, tamén teñen a Perpiñán como lugar ao que acudir para presenciar o espectáculo taurino. Tampouco se nos esquece que esta cidade francesa serviu de escenario do encontro do etarra Josu Tenreira, comida incluída, con Carod- Rovira que formaba parte do goberno de Maragall e que exercía de presidente en funcións nesas datas.

Puigdemont elixiu esta cidade como santuario independentista, claro o seu, onde se produciron encontros e unha gran manifestación en plena pandemia que trouxo máis dun infectado, aínda que algúns miren para outro lado e non o recoñezan. 

O pasado venres, coa presenza do Rey Felipe VI en Barcelona, a Puigdemont ocorréuselle levar a cabo una contra programación o mesmo día, en Perpiñán. No cartel de oradores estaban Torra, Máis e Puigdemont, os tres expresidentes, diante de tres atrís cos logos da Generalitat situados na Casa da Generalitat en Perpiñán Poden facer uso deles? Non lembro que Maragall nin Montilla utilizasen esta simboloxía institucional para ningún dos seus actos- Aínda que claro, estes son os reis de mambo e pódenllo permitir. Iso si, todo pagado polos contribuíntes. “O poder arbitrario é máis fácil de establecer sobre as ruínas da liberdade maltratada pola libertinaxe.”, dicía George Washington. 

A posta en escena dos tres tenores non deixa dúbida sobre quen manexa os fíos: Puigdemont no centro; á súa dereita Torra; e Máis á súa esquerda, coma se fose o último mono do proxecto, pero que é necesario que se visualice. Os tres tenores, que en privado levan moi mal, aproveitaron a ocasión para arengar aos seus e asinar “a declaración de Perpiñán”, de vinte e poucas liñas cuxo autor se descoñece. Non se se a intención do trío era emular o tratado de Perpiñán asinado en 1473 entre os representantes de Luís XI de Francia e Juan II de Aragón que puxeron momentaneamente fin ao conflito polos condados de Rosellón e Sardeña, previo pago de 300.000 ducados ao monarca francés.

O primeiro en falar, Artur Mas, preguntouse se é normal que na Europa do século XXI tres presidentes da Generalitat fosen represaliados e cualificou de “absolutamente inmoral” que isto pase mentres que o Rei emérito fuxiuse . Segundo Mais, a Europa dos dereitos humanos é incompatible con España, un país que se dedica á represión. Díxoo e quedouse mirando ao cinema pechado onde proxectaban no seu día o último tango en París. Esquécese de explicar que os tres expresidentes atópanse nesa situación por pasarse as leis pola entrepierna e como afirma o escritor Palazuelo na súa obra Nunca é tarde para morrer “o que é ilegal é inmoral”.

Un Mais que dixo no 2012 que “puxemos rumbo a Ítaca” e non só non chegou, senón que o seu barco afundiuse ante unha tormenta da que tiña noticias, pero non quixo facer caso. Inmoral? Iso parece, Tamén é inmoral que a empresa onde traballaba o irmán da súa muller, pasou de estar case en quebra cunha facturación de 5 millóns a facturar 322 millóns no 2012, precisamente. Esa é a Ítaca á que algúns chegaron? Tampouco ten en conta que foron os seus amigos da CUP quen o vetou para ocupar o cargo por segunda vez. Dicía Cicerón que “servirse dun cargo público para enriquecemento persoal resulta non xa inmoral, senón criminal e abominable.”

Pola súa banda, Puigdemont segue na súa liña de crítica ao Estado afirmando que o cesamento de Torra “é unha vergüena”ao seu cesamento polo Estado e aventurou que outros presidentes poden ser vítimas como el. Esquécese que o responsable maior foi el. E falando de inmoralidade, debería cardarse Puigdemont dos 6.000 euros que cobra a súa esposa por un programa na televisión da Deputación de Barcelona…

Torra, o valido, máis do mesmo no seu discurso, aínda que deixou unha incógnita preocupante vindo del ,cando manifestaba que “a mediación nola temos que gañar nós, e para gañala temos que facer cousas”. Referirase ás manifestacións con queimas de fotos e bandeiras, choques cos mostos e insultos aos xornalistas? É unha boa estratexia para botar máis leña ao lume?. Iso si, todo pacificamente como se puido comprobar. Sen esquecer que cada vez son menos os manifestantes Déronse conta da tomadura de pelo dos tres tenores? Que por certo, desafinan de xeito abondo. 

O que tiveron en común as intervencións dos tres “represaliados” polo Estado e a inxustiza española é seguir dándolle cana ás institucións e pedir unha vez máis a intervención de Europa. Non se acaban de decatar de que Europa non lles fai nin maldito caso, que considera a democracia española garante das liberdades de toda a cidadanía e que o tema que denuncia é un tema interno do país. As leis son para cumprilas, e máis os que teñen responsabilidades de goberno. Existe un parlamento onde se poden modificar se non se está de acordo. Ademais, o dialogo non significa a imposición das ideas dun sobre os demais. Iso é sinxelamente un monólogo que podería facer ben o bufó Albà, ou a reinona Rahola. A actuación dos tres tenores na Casa da Generalitat desta cidade, pódese cualificar como “o último tongo en Perpiñán”.