Ao final do camiño

Cando eramos máis novos, fai xa unha friorenta de anos, contábannos unha anécdota dunha carreira que organizaran nun lugar determinado. A carreira de obstáculos consistía en saltar 100 valos de distintas alturas e chegar á meta. Entre os participantes había todo tipo de personaxes e clases sociais. E non importaba nin influía o poder adquisitivo, nin a estética, nin a beleza, pois todos saían coas mesmas oportunidades e condicións. Deste xeito, a carreira comezou e entre todos os participantes houbo un que destacou e do que aínda se fala. O tema é que cando estaba en válaa número 99, plantouse e deuse a volta. Había claudicado e a pesar de verse o primeiro, quixo descansar sen pensar nas consecuencias, nin no esforzo realizado.

Na nosa situación actual pasa algo parecido. Pensaran que a pandemia pasara de longo, cara a outros lugares, e relaxando as medidas volveu a coller a moitos mozos e maiores desprevidos. O incremento de casos positivos é moi preocupante e a economía gime ao ver que non hai marxe para a famosa autorregulación do mercado. Pero o positivo de todo isto é que as desigualdades sociais fixéronse máis visibles, a pesar de que algúns políticos negábanas. É máis, afloraron as diferentes culturas dentro do Estado: a catalá, castelá, galega e vasca. Se agora os cataláns son os máis ruidosos, quizais se acouguen ao ver os recursos económicos que veñen de camiño desde a Unión Europea. Con todo, os galegos seguimos gobernados por políticos que só buscan o poder sobre o pobo. Xa o dicía Risco no seu libro Ou problema político de Galiza: “Ao político oferécenselle dúas finalidades: mandar ou criar. Dous nosos, a ningún lle deu por criar, ou se criaron non foi para Galiza”; e a pesar de que moitas cousas avanzasen, outras seguen igual. Os problemas seguen sen resolverse, os orzamentos dan igual, e florecen os iluminados que queren facernos crer que os funcionarios públicos son suficientes para levar adiante un proxecto político. Xa basta! É posible que os galegos sigamos calados, ou en todo caso, non fagamos moito ruído, pero non estamos faltos de entendemento. Vemos as cousas e dicimos que os partidos con estruturas orgánicas estables decepcionaron tanto, que case nos afogamos nas mareas, ou morremos de risa cos pallasos da tele.

Pero o espectáculo non ten fin. En materia de educación nunca se viu tan claramente a improvisación da Xunta de Galicia e en sanidade é indignante constatar a falta de médicos na Comunidade Autónoma. En outras  omunidades as cousas tampouco pintan moito mellor, e xa non “poñamos que lles fale de Madrid”, pois para iso están os que privatizando a sanidade, incrementando o investimento privado tres veces á pública, queren convencer á poboación de que teñen o sistema sanitario saneado, ao alcance de todos. Se os que nos gobernan chegasen a ver que coa sanidade e a educación non se xoga, e que a estes profesionais hai que coidarlles, ademais de dotarlles de medios, avanzariamos cara a unha sociedade un pouco máis homoxénea en oportunidades. Faise camiño ao andar, pero o noso carreiro é pequeno e estreito, e vendo outros alternativos, no devir dos tempos, é posible que nos resignemos a que todo pase, e optemos polo camiño menos malo.