​A última rifa de Torra

Non vai se é posible o acougo en Catalunya de aquí a que se celebren as novas eleccións alá por Febreiro ou Marzo do ano 2021. A condena a Torra vai servir de escusa para que o ánimo político altérese, e os vellos rictus de odio e supremacismo adornen as intervencións políticas e móstrennos a Catalunya real, que non é outra que a dun país divido en dous e talvez, grazas á loita polo poder na Plaça de Sant Jaume, en varios anacos máis de territorio estelado.

A defenestración xudicial de Torra, non por previsible, foi menos rechamante. O antigo activista foise botándolle veleno á auga do consenso necesario para poder non saír da ruína económica na que estamos metidos, porque iso favorece electoralmente ao seu Señor, agora en Bruxelas, que necesita, aínda máis tempo para conseguir saírse coa súa que é superar a unha Esquerra Republicana que xa toca “case o poder”, se non fose porque o novo mártir do procés vai alongar o seu duelo todo o que poida para evitar que Junqueras e os seus abran de pao a pao as xanelas a un acordo orzamentario que lles permita que as contas do país teñan a utilidade que agora se lles nega porque Sánchez non conseguiu aínda aprobar as súas. Falta casch, e iso só conséguese esquecéndose de Montoro para darlle un bico de amor á Montero Ministra das Haciendasreales e conseguir un substancioso bocado dos diñeiros de Europa.

Á maioría dos cataláns non nos gusta a sentenza do Supremo, polo que ten de esaxerada, pero o certo é que, como ao inhabilitado President metéuselle entre cella e cella declararse culpable ante o Tribunal que lle xulgou, por un asunto que nin ten que ver coa liberdade de expresión, nin moito menos co sentido común político, así ha medio acabado: sen cargo e con ganas de montar rifa, a última rifa invocando aos electores que nunca lle elixiron para que se pelexen, a partir de agora contra o Estado represor que como todo o mundo sabe é a bicha de todos os males que padecemos e así desta de forma tan singular como valerosa facerse notar nos libros de historia. Mágoa que non viva Jaume Vicens Vives para contalo.

Paul Valery poeta e ensaísta francés afirmaba que “O que foi crido por todos, sempre e en e en todas partes, ten todas as posibilidades de ser falso”. E esta verdade a medias, podería ser a gran herdanza ideolóxica que deixa Torra aos seus de fronte ao futuro das relacións coa tan odiada España. Veremos pronto se o duelo ao sol entre Junts e ERC deixa a alguén vivo politicamente tras semellante formulación. Se cadra, para sorpresa dos CDR, os constitucionalistas son os mellores aliados electorais dos seus inimigos independentistas e coa súa desidia e hartazgo non van o día de urnas  a votar .Ao ritmo no que se lles ve e con Iceta como líder da oposición é máis que posible, aínda que iso aínda non podemos sabelo