Hai personaxes que sorprenden cada día polo que fan e sobre todo polo que din. Son individuos que se reinventan para seguir estando no calendario mediático. Pódeno facer por dúas razóns: unha porque teñen diñeiro para sobrevivir e dous, dispoñen de todo o tempo do mundo para facelo. Dous elementos fundamentais para unha estratexia persoal: "A ambición adoita facer traidores”, afirmaba a raíña Cristina de Suecia.

Foto d'arxiu de Carles Puigdemont

O autor da frase sublime, “ confrontación intelixente”, Carles Puigdemont, o político máis valente de Catalunya, mostrou o que significa estas dúas palabras para el: dar unha estocada mortal ao partido sucesor da antiga CDC da que el formou parte e que fué quen primeiro o fixo alcalde, despois deputado, e finalmente presidente da Generalitat. Ademais, proporcionoulle unha situación profesional e persoal que nunca puidese imaxinar desde a súa posición de xornalista mediocre e individuo ambicioso.

O fuxido expresidente, quen pide lealdade absoluta e disciplina aos seus desexos e aspiracións políticas --tamén persoais -- levou ao PDeCAT a unha situación límite en plena campaña xa de eleccións autonómicas. Todo o que el non pode controlar, destrúeo e déixao tirado como un clínex. É a súa forma de facer política e de agradecer aos seus mentores. Xa se sabe que en política quen ten o poder adóitao executar, sen piedade

A guerra entre Puigdemont e o PDeCAT deixou de manifesto como llas gasta o de Xirona. Desde que Mais designouno como presidente do goberno catalán nunca deu o seu brazo para torcer cos seus “xefes” políticos, máis ben ao contrario. Prevaleceron os seus intereses por encima do seu antigo partido co que non ten ningún problema en cargarllo. Iso si, faio polo seu amor a Catalunya. Dicía Henry Lous Mencken, "Sabio de Baltimore" , xornalista e crítico social que “Cando oias a un home falar do seu amor por a patria, é signo de que espera que lle paguen por iso”

A teoría de Puigdemont de “confrontación intelixente” é a que está a aplicar ao PDeCAT, con consígnaa sutil aos que non queren perder o choio institucional --moitos dos cales levan anos no mesmo -- que se dean de baixa do partido co fin de dinamitalo para quedar con ese espazo que considera seu. Os senadores fixeron os deberes rapidamente e cumpriron as ordes do seu novo líder. O mesmo ocorreu con algúns edís da área Metropolitana. Queda esperar o que fagan as súas señorías do Congreso e do Parlament, a máis diso outros municipios.

Se a práctica da confrontación intelixente ten como resultado o que estamos a ver estes días, a confianza nas súas palabras ten o mesmo valor que un billete de mil euros falso. Vénme á mente unha expresión que afirma “Os amigos son para as ocasións, salvo en determinados círculos político-económicos, nos que as ocasións son para os amigos”. Iso deben pensar todos os que agora son “amigos” con dereito a cargos e antes éranos do que tiñan o mando. As ideoloxías morreron e só quedan os intereses persoais por encima dos cidadáns que os votaron. Porque como dicía Cánovas del Castillo “Non hai máis alianza que as que trazan os intereses, nin a haberá xamais”

Así que, coñecendo en vivo e en directo “a confrontación intelixente” do seu mentor, xa se sabe o que dá de si. Que Deus colla confesados aos cataláns de boa fe que seguen confiando nel e aos outros que sigan tendo paciencia contida.