E unha merda!. Que o meu menda non asinou nada

Anda o patio mediático sen atopar acougo, especialmente no Madrid de os Abascales e de as Ayusos polo pacto contra natura de os Pedristas con Bildu e os seus afluentes post-etarras. A festa, esta vez, non a van a pagar soamente os cidadáns, posto que o erro do primeiro secretario do PSOE pódelle saír caro aos socialistas, xa que as próximas eleccións en Euskadi poden ofrecernos a tentadora oferta de que haxa un novo lendakari baixo as siglas do propio Bildu, do PSE, e por suposto do diaño cojuelo neste asunto chamado Podemos. Se iso sucedese ao PNV vánselle a abrir as súas ansias independentistas e regalarnos un Euskadi ingobernable nunha España rota e ferida de morte, e ao Presidente  acabaráselle o bo rolo vasco.

E neste punto é onde uns miramos a Europa e esperamos dela, por unha banda, xenerosidade nos préstamos, pero sobre todo, esixirlle a aventureiros como o Premier español, que llas teñan tesas con quen demostrou ser un socio pouco fiable de goberno, que puxo a empresarios grandes e pequenos, léase CEOE e Cepyme, en estado de guerra por un asunto que non lles incumbe directamente, e que non debería dilucidarse sen contar co seu mellor criterio, xa que para resolver tan ingrato tema, como son as relacións laborais, quen máis saben, son os representantes lexítimos dos empresarios e por suposto os sindicatos de clase agrupados en diferentes siglas, ademais de que un estado de emerxencia sanitaria non é o mellor momento para tratar un tema tan delicado, salvo que quen o fai, queiran premeditación, aleivosía e nocturnidade, notas de prensa ás doce da noite, aproveitarse da situación.

 Todos sabemos, menos Irene Montero, que Pablo Iglesias é un aventureiro da política. E por todo iso, estamos ante un dirixente político que  busca a desorde e as votacións á búlgara para establecer unha relación bolivariana entre cidadáns e poder, que non é de recibo en Europa, pois exterminaría a democracia na Unión Europea, se se xuntan catro dirixentes como el nas veciñas Alemaña, Francia ou Italia. Por se ninguén se deu conta, ao personaxe, xa lle vai ben o das vivendas para todos, gratis total, mentres el e a súa señora viven de luxo no casarón de Galapagar. Tampouco deixan de suspirar e airear as súas reivindicacións cando se trata de subir ao máximo o mal chamado ingreso mínimo vital, que ninguén sabe como un estado como o noso cunha Facenda en ruína pode chegar a pagar sustento a tanto futuro cliente/votante podemita.

Como ben dicía William Shakespeare: “La miseria depara ao home estraños compañeiros de cama”. E se esa máxima se perpetua na sociedade española , déixanos facilmente no futuro máis próximo de ruína económica, a coñecida imaxe da esfameada lexión que moitos cantamos durante  tantos anos na Internacional de Pierre Degeyter.

A partir dese caldo de cultivo renacen os líderes populistas, confortablemente instalados no comunismo de salón, con minorías do 10% de rexistrados que atopan a súa razón de ser na existencia de ultradereitistas que nacen e desenvólvense no mesmo caldo de cultivo da incompetencia política. Os estraños compañeiros de cama Vds. puidéronos apreciar nos últimos pactos acordados no mesmo Congreso dos Deputados. Mentres os cidadáns perdían a parte da súa familia polo coronavirus e o traballo que lles sustentaba íaselles das mans abocados á máis triste das miserias, escoitábase   a voz firme  de os  que resucitaron das súas cinzas, sonora chulería, de que o que se asina hai que cumprilo. Perdoen Vds,: E unha merda!. Que o meu menda non asinou nada.