Un marquesado para Amancio

Isto do coronavirus é terrible. Non se se se deron conta, pero as noticias sobre os falecementos, as insuficiencias hospitalarias, as penalidades do confinamento, a perda de centos de miles de postos de traballo, a paralización da vida económica e cultural e un longo etcétera convertéronse practicamente no único tema dos diarios dixitais e impresos e das emisoras de radio e televisión. Salvo algunhas anécdotas, como o baile de desmentidos entre algúns ministros e as bobadas que din certos políticos, que esquecen aquilo de que “se a palabra é prata, o silencio é ouro” (en cuxo cadro de honra figuran, sen dúbida, o presidente Torra e algúns dos seus adláteres, o ministro floreiro -porque iso do Consumo non deu nunca máis que para unha Dirección Xeral- Garzón ou o inefable Echenique) hai unha chea de temas que quedaron arrinconados: desde as presuntas comisións do monarca emérito aos títulos nobiliarios que se outorgaron durante o franquismo.

Pois ben, o último tema veume de novo á memoria precisamente estas semanas, nas que fomos testemuñas de tantos actos de entrega, desprendemento e mesmo de heroísmo protagonizados desde os profesionais da sanidade en todos os seus chanzos ás máis modestas xentes do común, a inmensa maioría deles descoñecidos. Todos merecerían un recoñecemento expreso e persoal, que sabemos imposible en todos os casos, aínda que si factible nos máis evidentes e públicos. Para iso inventáronse toda sorte de recompensas e condecoracións, entre elas as medallas e, nunha monarquía como a nosa, os títulos nobiliarios.

Desde hai séculos, as monarquías han ennoblecido a quen se distinguía nas batallas, a diplomacia ou nos servizos á coroa, algo que no século XXI cambiou copernicanamente, porque as que sobreviven convertéronse en parlamentarias e, polo tanto, en meramente representativas. Aínda así, subsisten aquelas antigas distincións, que agora xa non se conceden polas razóns de outrora senón pola notoriedade de certos personaxes nas ordes da cultura, a ciencia, o heroísmo, a solidariedade, a cooperación ou a iniciativa empresarial e é, ou debe ser, o goberno en exercicio de quen parta a iniciativa do seu outorgamento. E isto fano tanto cando quen goberna fano en representación de partidos conservadores, como progresistas (Suecia, Reino Unido).

Permítaseme a este propósito facer referencia a un caso concreto que me parece suficientemente notorio. O do silencioso, pero non por iso menos eficaz, empresario galego Amancio Ortega. Ás caladas e sen dicir esta boca é miña, fixo algúns meses a xenerosa doazón que coñecemos á sanidade pública española e cando chegou o coronavirus, puxo ao dispor das autoridades a loxística do seu armazón empresarial para transportar desde o Extremo Oriente materiais imprescindibles para protexer do coronavirus aos españois e en particular aos profesionais sanitarios.

Non chegaría a hora de recoñecer a nobreza de quen, ademais de crear un saneadísimo imperio económico de capital español, deu mostras reiteradas e moi significativas de solidariedade social?

Máis aínda, non aplicou aos traballadores das súas empresas españolas o ERTE previsto polo Goberno e fíxose cargo das súas retribucións e iso a pesar de que a actividade comercial ha permanecido paralizada, aforrando millóns de euros ás arcas públicas. E, en fin, o simpático detalle de obsequiar aos transportistas que acoden ao seu central cun lixeiro tentempié que alivie as horas que pasan por estradas con servizos pechados baixo sete chaves é unha mostra máis de sensibilidade.

Atendendo a estes criterios, non chegaría a hora de recoñecer a nobreza de quen, ademais de crear un saneadísimo e universal imperio económico de capital español, deu mostras reiteradas e moi significativas de solidariedade social, como é o caso de Amancio Ortega Gaona? Razóns máis que suficientes para que precisamente fose un goberno progresista como o que actualmente está á fronte dos nosos destinos o que tomase a iniciativa de propoñer a D. Felipe VIN a concesión dun título nobiliario a quen sen dúbida deu probas fidedignas de merecelo. Por que non o marquesado de Arteixo? Aí queda a idea por se alguén quere recollela.