A propósito de Clara Wieck

Este próximo 20 de maio de 2020 haberá 124 anos que faleceu Clara. Así a chamaba o seu bienquerido compañeiro Robert Shumann, que a coñeceu de nena, cando vivía na casa do seu pai Friedrich  Wieck. Segundo contan, era unha muller fermosa con ollos grandes e rachados, tez mate e cabelos de  acibeche. Ademais tocaba moi ben o piano e conseguiu a fama que o público privara ao seu pai. A pesar de ser culto e estudar para o sacerdocio, non dubidou en deixar tamén os estudos de Teoloxía para chegar a construír pianos. O seu carácter de fiel contribuíu a romper a relación entre Clara e Shumann por algún tempo.

Os mozos loitaron polo seu amor coa esperanza de poder furar a muralla que os separaba. O vello Wieck enviou a Clara a vivir a Dresde. Shumann toleou, pero escribiulle cartas a centenares. Un día, de súpeto, as cartas cesaron e houbo un silencio de dúas semanas. Pasado este tempo chegaron dous ao mesmo tempo. Sen pensalo dúas veces, abriu a primeira, e era de Clara,  dicíndolle que viaxase a Dresde porque o seu pai ía de viaxe. Cunha alegría inmensa case esquece abrir a outra carta. Viña de Zwickau e dicía que a súa nai falecera de súpeto. Shumann non sabía que facer.

Esta historia lémbrame a tantos e tantos casos que acontecen na vida diaria. Como somos capaces de buscar un obxectivo con todas as forzas, e, cando xa o temos moi preto, parece coma se desaparecese de nós nun segundo. Existen decisións puntuais que dependen das persoas e que poden determinar o resto das súas vidas. Por iso de pouco vale que aos que non honramos no seu día levémoslle flores ao cemiterio, nin que aos que non valoramos lle  escribamos obituarios para facer recoñecementos estériles, (así o deixou ben claro Ben-Cho-Shey na súa lápida), pois sabemos que chegan tarde e non poden facer que as conciencias calen. Na nosa historia, Clara recibiu a visita esperada e consolou a Shumann pola morte da súa nai. O relato finaliza coa voda de Clara e Shumann a pesar de que o vello Wieck denunciáseos nos tribunais alegando ata 12 causas polas que non se podían casar.

O amor da parella sufriu varios episodios fatais. Shumann era un compositor excepcional valorado por moitos, mesmo por Liszt, que o incluía no seu repertorio, pero sentía  celos da súa amada Clara. Xa dixemos que era unha pianista excepcional, e a pesar das moitas  cambadelas que lle puxo o seu pai, superounas. Nos concertos de Clara, o seu pai crea un grupo de amigos para que se levanten no intermedio e márchense da sala, pero ela segue triunfando. Mesmo cando cambia o piano por un instrumento vello, o éxito é rotundo. Shumann ao ver isto, non podía permitir que unha muller fixéselle sombra. “Es nai antes que artista...”, “Tes que saber retirarche a tempo…” dicíalle o compositor, por iso os ingresos económicos viñan dela e non del. Shumann tivo que agachar a cabeza e recoñecer o seu erro. Por todo o que amaba pediulle perdón: “Es unha santa e eu teño que poñerme de xeonllos diante túa”. “Es mil veces máis grande que eu”. “Son un egoísta”. Desde aquela e tamén por outras causas, Shumann recupera a súa creatividade como compositor. Hoxe é un dos grandes. Pola súa banda, Clara foi unha virtuosa que ata algúns doces e pasteis chegaron a levar o seu nome. Logo foi esquecida por moitos salvo por Brahms, que despois da morte de Shumann, cumpriría o obxectivo de ser o seu compañeiro. Pero esa é outra historia para reflexionar, meditar e pensar no que moitas mulleres sufriron, a pesar de ser as mellores.