Din que a cabra sempre tira ao monte, esta afirmación está avalada polos feitos transcorrido durante anos. Os refráns populares afirman os entendidos teñen unha base real e a xente utilízaos a diario. Quen non utilizou algún no seu día a día?

O incombustible e irresponsable, Joan Maria Piquei, agora xefe de prensa do conseller de Interior, volveuna a lear cun dos seus gloriosos tweets no que insinúa que quizais para conseguir a independencia de Catalunya faise necesario un levantamento armado. Dio un cargo de confianza dun departamento tan sensible como é o de interior, cuxo conseller "ten" as chaves do armeiro onde se agardan 17.000 pistolas e que non desautorizou publicamente -en privado non sabemos- o comentario temerario e irresponsable do seu subordinado.

Non é un tema menor, conseller. O que ten que facer, é que se volva co expresidente Puigdemont a Bruxelas, que campe ás súas anchas, que siga alí cos seus exabruptos e que cobre de quen sexa menos da administración que pagamos todos. “Non hai cousa máis difícil de soportar que a fe cega do estúpido”, escribía Rabindranath Tagore e non se equivocaba.

Joan maria piquei ccma

Non entendo como Joan Maria Piquei, activista incendiario, pode traballar no goberno da Generalitat despois de tantas meteduras de pata que tivo ao longo da súa traxectoria “profesional”, con afirmacións que deixan en moi mal lugar á institución que representa, que é todos, non a duns cuantos. Por que llo permiten? Non o entendo eu nin tampouco moitas outras persoas. Quizais a única explicación posible é que ao partido que o apoia interésalle ter axitadores que sigan movendo a rama da intolerancia, para proseguir profundando na división do país, coma se non tivésemos bastante con loitar con todas as armas ao noso alcance contra o coronavirus que tantas mortes está a producir.

En tempos de pandemia, a única rebelión que toca primeiro é a saúde das persoas, salvar vidas; a segunda, activar a economía para impedir o peche de empresas e conservar os empregos de todos. Todo iso sen esquecer a precariedade na que están a vivir moitas familias, non é o caso de Piquei, co soldo que gaña. Por iso, as súas prioridades non teñen nada que ver coa xente real, a que non vive dun cargo de confianza que utiliza non para facer ben o seu traballo, que debe ser obxectivo, senón todo o contrario. Non é a primeira vez que o fai, nin será a última se o seguen mantendo.

Na súa etapa no Palau, son coñecidas as súas diferenzas cos xornalistas -non todos- aos que tentaba deixar sen preguntar ou lles chamaba a atención polo tipo de preguntas que facía se non eran da súa agrado, ademais de chamarlles a atención en público. Iso da liberdade de expresión non vai con el, máis ben é un censor da mesma. A pesar da súa mocidade ten uns tics impropios dun demócrata, pero permítenlle facer o que queira. Quen o protexe e por que? No pouco tempo que leva no seu novo cargo foi capaz de poñer no seu contra ao corpo de Mossos, que o ven como unha bomba de reloxería en lugar de ser a discreción personificada.

Mentres hai conselleries cuxos xefes de prensa apenas son coñecidos pola súa prudencia e bo facer, Piquei é a excepción -se non fóra así, non estaría tranquilo-.“Cando certos salvaxes queren coller o froito, cortan a árbore polo pé e arrincan o froito. Velaquí a imaxe do goberno despótico”, dicía Montesquieu.