Cando as persoas ven obrigadas a deixar nunha residencia aos seus pais, tíos, avós ou outros familiares, o 90% fano por necesidade, para que estean coidados convenientemente porque a gran maioría deles sofren algún tipo de demencia, ou enfermidade que necesita coidados que só os profesionais poden darlles. Non é un capricho, é unha necesidade que se fai moi a pesar deles. Non os deixan tirados, visítanos con asiduidade, preocúpanse deles e das condicións nas que están nos centros.

Maiores

Coa chegada da pandemia do coronavirus, son precisamente as persoas maiores as que se viron máis desprotexidas por parte dos distintos gobernos, mesmo dos concellos, algúns dos cales, os seus alcaldes alegaron que non era competencia municipal. A saúde dos seus concidadáns non é competencia dos seus alcaldes?. As competencias, en casos extremos, tómallas un, sen pedir permiso a ninguén. A saúde e o benestar da xente é unha obrigación de todas as institucións, pero, sobre todo, da institución máis próxima que son os concellos. Teñen a obrigación moral de liderar as reclamacións ás institucións que lles correspondan e non deixar durante máis dun mes, aos seus cidadáns/ a mercé dunha pandemia que se levou a tantas persoas por diante. Non é de recibo que moitos deses alcaldes/as quedáronse parados esperando a que alguén lles resolva o problema.

O control das residencias debería ser unha prioridade dos que gobernan. Nelas atópase unha xeración de persoas que o pasou moi mal e que contribuíu co seu traballo, esforzo e sacrifico a levantar este país, moitos recoñecen ese traballo, admíranos e respectan. Ese sacrificio que a maioría valoramos, non está a ser recompensada agora, quizais porque ser maior, é un defecto grave e os seus dereitos son pisados, coma se o tempo detívose hai anos.

Os nosos maiores están a morrerse, non pola súa idade que sería o normal, senón porque un virus asasino retoulles na súa última batalla e levouse por diante a vida de 4.000 maiores. O grave do asunto é que ninguén se lle ocorreu que isto podía suceder: a previsión, o adiantarse aos acontecementos é a mellor arma para poder acometer estas situacións, por moi descoñecida que sexa. Os nosos maiores están a morrerse na máis triste soidade, sen despedirse dos seus familiares, sen poder escoitar unhas palabras de consolo nesa última viaxe sen retorno.

Despois de que pasase a pandemia, que pasará, será hora de coñecer realmente o número de persoas maiores que faleceron polo coronavirus, de buscar aos responsables de que non fosen atendido como se merecen e de cambiar o chip. Os maiores non son tratos vellos aos que quedan pouco tempo de vida, son persoas que contribuíu e moito ao progreso de

a sociedade e o menos que merécese é vivir os días que queden con dignidade, atención médica e agarimo.

“Engúrralas do espírito fannos máis vellos que as da cara”, escribía Michel de Montaigne