Como e porqué traballar menos

Todos os seres humanos temos algo en común. O noso ben máis prezado é o tempo. No canto de aproveitalo para algo que nos faga felices, o malvendemos 

É probable que hoxe, 1 de setembro, a vostede pasoulle algo semellante a isto. 

Soa o espertador e por un instante non sabe quen é, nin onde está, nin que delito cometeu para merecer tal castigo.  Esta alarma pertence a outro mundo. A un mundo peor, sen dúbida, do que case lograra esquecer durante as súas vacacións. 

O recordo do verán, coa súa luz preguizosa e a súas sestas sen culpa, aínda flota na súa mente, aferrar ás cortinas. Levántase e o seu corpo protesta. Desbástenlle músculos que pensaba non tiña. Non se preocupe, probablemente non os teña. Os músculos que lle desbasten son a da alma. 

O café sabe a obrigación. Mentres vístese, dáse conta de que este regreso non é só ao traballo, é unha forma de servidume que aceptou cunha docilidad asombrosa. Cando asinou outorgarlle a outros o poder de determinar que fai durante a maior parte do tempo que pasa esperto?

Todos os seres humanos temos algo en común. O noso ben máis prezado é o tempo. No canto de aproveitalo para algo que nos faga felices, o malvendemos a cambio dun salario.  

Como a vostede, hai partes do meu traballo que me gustan. Escribir isto, por exemplo. Ver como as palabras se ordenan na pantalla, olfateando unha verdade pequena pero escorregadiza.

Outras as odio. Por exemplo, transcribir as necedades do político que acode ás zonas devastadas polos incendios para culpar a outros, coma se el non fose o máximo responsable da política forestal de Galicia durante unha década. Ocórrenseme mil novecentos noventa e sete trillones de cousas mellores ás que dedicar o meu tempo.

Apago a gravadora. Escapo da pantalla. Vénme á cabeza Paul Lafargue e o seu panfleto O Dereito á Preguiza. 

Que tipo tan lúcido o cubano. Quizá que se che morreron catro fillos ao pouco de nacer axuda a ser lúcido, a entender o que verdadeiramente importa. Iso e ter que aguantar a Karl Marx dándoche a lata durante horas porque o que queres realmente é ligarche á súa filla.

Lafargue demostrou, que unha sociedade non é máis produtiva por traballar máis. Pódese producir máis traballando seis no canto de oito horas. Basta desenvolver nova tecnoloxía e utilizala para o beneficio común, non para a acumulación de capital.

Lafargue riría de nós.  Da nosa absurda glorificación do esforzo, desa ética   que nos fai sentir culpables por non facer nada. 

 Non facer nada é o principio de facelo todo. Todo o que verdadeiramente importa, que nos dá pracer: coidar aos nosos, conversar, escoitar música, ler novelitas ou crear

Non facer nada? Non facer nada é o principio de facelo todo. Todo o que verdadeiramente importa, que nos dá pracer: coidar aos nosos, conversar, escoitar música, ler novelitas, crear arte ou imaxinar que Pópovich volve da xubilación e convence a Doncic de baixar o cu.  

A verdadeira revolución non é tomar o poder, senón abolir a necesidade de vender o noso tempo. Usar as máquinas, para que elas, por exemplo, transcriban as idioteces dos políticos e déixennos a nós escribir, pintar, cociñar, facer Sudokus ou, simplemente, vivir. Algo así xa defendía Aristóteles, claro que ao traballo en vez ás máquinas endosáballe o traballo aos escravos.

Escribo isto e penso no paradoxo: critico o traballo mentres traballo. Pero quizais este é o único camiño, usar as gretas do sistema para soñar cun cambio. 

Un soño que, por certo, rumoreoume en parte unha desas máquinas. Mesmo o titulou. 

Vaia, igual si é posible traballar menos.