Sempre dixen que á xente valóraselle polo boas persoas que son. Os títulos e os coñecementos son secundarios. As boas persoas son especiais, sen dúbida e deberían abundar máis.

Escultura

Á primeira hora deste luns, chegábame un correo de Anna, no que se me comunicaba “o meu pai, Josep Ricart marchouse este domingo”, a noticia deixoume triste, polo agarimo e admiración que sentía por el.

Josep Ricart, escultor de Taradell que vivía hai xa uns anos en Barcelona, onde faleceu. Del podo dicir unas cantas cousas, pero sobre todo, que era unha gran persoa, a máis diso un excelente escultor, non recoñecido o suficiente ata o de agora. Coñecinlle fai xa máis de 20 anos, por temas profesionais. Desde o primeiro momento a simpatía foi mutua. Trateino ao longo duns anos, despois o día a día, fíxonos ter menos contacto, pero sempre tiña un recordo moi agradable del e sempre a través da súa filla enviábame recordos.

El sentía paixón polas mans á hora de esculpir as súas obras. Son moitas as mans que deixou plasmadas. Afirmaba que as mans din moito das persoas, que son a expresión dos seus sentimentos, que definen ás xentes. Non se cantas mans chegaría a esculpir, moitas, díxome un día. Non era a única obra que lle interesaba, ten variadas: pequenas figuras e grandes monumentos repartidos por toda Catalunya. O seu legado é moi amplo, foron anos de traballo entregado á súa paixón; a escultura. En Barcelona, o monumento ao Doutor Trueta, situado na Rambla do Poble Nou é unha das súas grandes obras da que gozan cada día, os centos de persoas que a diario pasan ao seu lado e que algúns deles non saben o nome do autor. Son tantas e magníficas as súas obras que é difícil enumeralas todas.

Ricart, era a bondade personificada, en cada unha das súas obras podíase interpretar unha mensaxe, non eran as súas esculturas simples obras belas, sinó que transmitía esa mensaxe de esperanza, bondade e sentimentos que sempre quería facer chegar ás persoas. Nunca lle ví enfadado e non tiña un non por resposta, cando lle preguntaba por unha determinada obra: non a teño, pero pódoa facer, adoitaba dicir. Persoa de profundas conviccións relixiosas que poñían en práctica na súa vida diaria, era todo un exemplo.

Nunca lle ví enfadado e non tiña un non por resposta, cando lle preguntaba por unha determinada obra: non a teño, pero pódoa facer, adoitaba dicir. Persoa de profundas conviccións relixiosas que poñían en práctica na súa vida diaria, era todo un exemplo.

Josep Ricart Maimir

Son numerosas as persoas que nas súas casas tamén contan con algunhas das súas obras, eu teño tres que en o seu día compreille nunha exposición que fixo precisamente en Poble Nou. Gárdoas con moito agarimo e esta mañá, mireinas con máis interese que nunca e lembroume a explicación que de cada unha delas fíxome no seu día.

O escultor de Taradell, foise coa mesma discreción coa que viviu os seus 94 anos. Fíxoo nun momento moi complicado pola pandemia de coronavirus. Sinto, como moitos o non poder darlle o último adeus, pero el sabe o agarimo e a admiración que sentía. Espero que cando todo isto pasase, que sexa máis pronto que tarde, póidaselle render a homenaxe que se merece e que a súa obra sexa recoñecida tamén polas autoridades correspondentes. É unha débeda que se ten con el e que non hai que deixar de lembrar cando todo isto pasase.

Boa viaxe, Josep!