Os Reyes que nos quedan en Europa adoitan falar aos seus concidadáns en ocasións sinaladas ou na inauguración do ano parlamentario. As súas intervencións son visadas polos gobernos democráticos e a partir de aí, todo o mundo sabe que Coroa e Goberno teñen unha folla de roteiro común e cumplible.
O do discurso do mércores do Rey de España foi algo excepcional polo momento no que nos tocou, máis que vivir, padecer. Por iso, as súas palabras a moitos nos deixaron fríos e ata coa sensación de que como, non tiña que dicirnos nada especial ou non sabía como facelo, pouco podía comunicar ao país.
Como as cousas nunca son como empezan, senón como terminan, quedo cos aplausos da súa irmá Elena, onte na madrugada, dirixidos como os dos seus veciños madrileños, aos sanitarios españois cos que convivo todos estes días en Barcelona, que o están pasando terriblemente mal e non deixan de curarme. O da irmá da súa Maxestade tivo a empatía que lle faltou nesta ocasión ao ilustre inquilino da Zarzuela, e que estou seguro que volverá recuperar pronto.
De momento só quédanos dicir: Outra vez será, xa virá a toma boa.
Escribe o teu comentario