O pasado 10 de febreiro, luns, Alberto Núñez Feijóo (PP), facendo uso das competencias recoñecidas legalmente ao Presidente da Xunta (Art. 24, Lei 1/1983 do 22 de febreiro. DOG 23 do 21 de marzo), convocaba aos/as galegos/as a unhas novas eleccións autonómicas que quedaron fixadas para o 5 de abril. O escenario político que agora se perfila é notablemente diferente ao que se deu nas últimas eleccións autonómicas celebradas no ano 2016. Diferente tanto á dereita como á esquerda, o que outorga unhas maiores doses de incerteza ao resultado electoral.

No centro dereita manténdose a presenza avasalladora do Partido Popular (PP) parece que esta vez é moi probable que teña que compartir escenario. Unha perda de espazo escénico que, con toda probabilidade, poñerá en cuestión as súas últimas maiorías absolutas. Seguramente que esta alta probabilidade influíse na decisión de A. Núñez Feijóo á hora de fixar a convocatoria electoral. Cun calendario tan apertado (a data de peche para a presentación de candidaturas queda fixada entre o 28 de febreiro e o 2 de marzo), sen lideres coñecidos e cunha débil estrutura organizativa, resulta evidente que tanto Vox como Cs (moi especialmente estes últimos) afrontan estas eleccións nunha posición de enorme desvantaxe con relación ao Partido Popular (PP).

Aínda que é certo que a longa traxectoria hexemónica do PP en Galicia, o servilismo da maioría dos medios de comunicación e opinión galegos, o férreo control sobre os medios públicos, o inequívoco apoio da brisa católica e as inercias políticas, xogan inequivocamente a favor de manter ao PP de Galicia como forza política aglutinadora do centro dereita (que lle supón achegarse máis de 600.000 votos). A pesar diso todo, parece indicar que esta vez non lle será fácil evitar que, por caso, Vox preséntese ás eleccións galegas (Cs teno máis complicado). Unha presenza que moi probablemente traerá consecuencias electorais relevantes pola perda de votos que para o PP vai supoñer. Perdas que poden ser decisivas.

Esta presenza de VOX no escenario electoral galego seguramente marcará o ton e a orientación política da campaña de A. Núñez Feijóo (PP) que estarán dirixidos a conseguir diferenciarse de todos os demais, para o que buscará situarse no centro do escenario situando a uns e outros nos extremos (“extrema dereita-extrema esquerda”). Unha posición que lle permita aparecer como unha opción moi centrada e, por tanto, diferenciada da que, por caso, reflicte o PP de Casado a nivel español. Un centro que ofrece un perfil galeguista e reivindicativo fronte ao novo goberno español (PSOE/UP) que será acusado de marxinar, cando non de castigar, a Galicia. Unha aposta política que se apoiará máis na figura de A. Núñez Feijóo que na marca do partido (PP).

Con esta estratexia, aquel buscará colocar tanto ao PSdeG-PSOE como a UP, e de rebote tamén ao BNG, nunha posición incómoda xa que, por caso, as eleccións celebraranse antes de que o novo goberno español teña aprobados os novos Orzamentos cos que aqueles queren demostrar o seu compromiso con Galicia. Non hai tampouco que desprezar o amortecemento que para as distintas reivindicacións sociais tanto actuais (sanidade, industrias electronegativas, naval, violencia de xénero...) como futuras (por caso, os incendios forestais) ten unha convocatoria tan inmediata. Conxuntura que, como sinalamos en un artigo anterior tanto favorece á actual Xunta de Galicia (Partido Popular), cando daba claras mostras de estar desbordada, como prexudica a unha oposición (PSOE, UP, BNG) que se ía sumando as ondas reivindicativas.

Caben poucas dúbidas de que con esta “inesperada” convocatoria electoral as dereitas tómanlle a dianteira ás esquerdas. Veremos por canto tempo.