​Educación e confrontación

Desde hai uns anos este país vive inmerso nunha loita polo control do modelo educativo, que non da educación. Despois das emendas feitas á LOGSE e LOE polo Sr Wert, que non deixou monicreque con cabeza e despois marchouse, aparece unha nova lei orgánica “LOMCE”, que, ademais de conceder á relixión, plena validez curricular, nos retrotrae a métodos caducos e discriminatorios. Por se for pouco, a OCDE, organismo de natureza económica, impón as súas condicións coas chamadas en Europa, competencias crave, e as familias cambiaron tanto en tan pouco tempo, que parecen esquecer ser o centro neurolóxico da educación dos seus fillos, e en definitiva da nosa sociedade máis próxima. Mentres as familias educan, as escolas ensinan, chegando a educar se as familias colaboran nos órganos colexiados dos que forman parte. É, por tanto, a familia o alicerce fundamental da educación dos nenos e nenas. 

Non quero imaxinar o trauma que vai supoñer a eliminación da relixión dos centros públicos. Esta materia pertence ao ámbito privado da familia. A educación espiritual é de vital importancia para os máis pequenos e trasladouse a un lugar onde non debese ter cabida.

En canto á propiedade dos fillos existe un abuso da linguaxe que pode facer que perdamos a perspectiva. Hai 14 anos viaxamos coa nosa filla a un Congreso en Madrid. Nun momento puntual, o bebé estaba nos meus brazos e preguntáronme: é túa?. Inmediatamente contestei que si, pero a pregunta lembroume a responsabilidade de que fose miña. É neste sentido no que os fillos son nosos; logo voarán como os pais voaron no seu día. Mala cousa se non lles deixan coller o voo, ou se non se asume a marcha deles. É por iso que para dicir que o Estado ten que velar polos dereitos dos nenos montouse semellante balbordo. Non quero imaxinar o trauma que vai supoñer a eliminación da relixión dos centros públicos. Esta materia pertence ao ámbito privado da familia. A educación espiritual é de vital importancia para os máis pequenos e trasladouse a un lugar onde non debe ter cabida. Pero saiban vostedes que non estamos a falar unicamente da relixión maioritaria. Os musulmáns e os protestantes tamén se sumaron ao pastel de dar clase de relixión. Cada ano gástanse millóns de euros neste profesorado que a súa única entrada no sistema educativo é coñecer a alguén nas súas respectivas confesións relixiosas. Xa vai sendo hora que se invista o diñeiro noutras necesidades e se lles dunha saída a estes profesores. 

Finamente quero destacar as declaracións duns e outros respecto a este tema. O pontífice de Roma dixo no seu discurso do Ángelus: "todos os pais son custodios da vida dos fillos, pero non propietarios e deben axudalos a crecer, a madurar". Co que non nos ensina nada novo que non saibamos, con todo aclarará aos seus fieis que se algún sente propietario, vai por mal camiño. E en temas de moral católica debe ser todo un crack. Doutra banda o teólogo José Hutter afirma que "non podemos pensar que os fillos pertencen aos pais. Non, señora Celaá, pero tampouco pertencen ao Estado. Con todo, aos pais perténcelles o dereito de educar aos seus fillos segundo as súas conviccións éticas e morais". Este teólogo protestante defende a separación de Iglesia- Estado e a supresión da relixión evangélica nos colexios, por iso advirte do perigo de que o Estado se crea no dereito de formar ovellas ao seu gusto. Finalmente a FEREDE (Federación de Iglesias Evangélicas de España, única entidade representante do maior número de igrexas protestantes en España) emitiu un comunicado no que pide que non se xere confusión nin desconfianza entre as familias e os profesores. No seu parte final di: (...) é desafortunado suxerir desde o Goberno, de maneira directa ou indirecta, que “o Estado debe protexer aos nenos dos seus pais” ou, desde a oposición e outros sectores da sociedade, que “os pais teñen que protexer aos seus fillos do Estado”, xa que iso dinamita a confianza e prexudícanos a todos, empezando polos nenos, que se converten na principal arma arreboladiza deste falso debate. 

Esta xeración clama por un pacto educativo que nunca chegará, a non ser que un bo día sentémonos e digamos: xa está ben de perder o tempo en loitar polo meu modelo educativo.