O 6 de xullo de 1976, Adolfo Suárez foi elixido presidente do Goberno de España. No seu discurso, emitido pola única televisión que había, TVE, afirmaba que “Pertenzo por convicción e talante a unha maioría de cidadáns que desexa falar unha linguaxe moderada, de concordia e conciliación”. O pai do centro ideolóxico ou político español foi unha figura clave na transición española.

Falar do centro ideolóxico en España volve estar no candelero político tras o fracaso estrepitoso sufrido por Cidadáns, que precipitou a marcha do seu líder Albert Rivera, quen nos seus inicios deixaba intuír que se declaraba herdeiro de Adolfo Suárez. Só hai que lembrar as múltiples alusións que facía del. Ademais, o exlíder laranxa definíase como centrista. Cidadáns contaba tamén nas súas filas con socialdemócratas procedentes do partido socialista.

O gran erro de Albert Rivera foi non manter a centralidade das súas orixes e penetrarse en postulados -pactos con Vox e PP- bastante afastados do seu ideario. No panorama político español é necesario a presenza dun partido de centro capaz de ter nas súas mans a posibilidade da gobernabilidade do país e capaz de pactar a con dereita e esquerda para facer posibles gobernos, todos, pola vía constitucionalista. “Quienes alcanzan o poder con demagoxia terminan facéndolle pagar ao país un prezo moi caro" terminaba un dos seus discursos Suárez.

Para algúns, o centro non existe, pero si o que Lakoff denominou o 'biconceptuales', persoas que nalgúns aspectos da vida son conservadores e noutros progresistas. De acordo con esta definición do investigador norteamericano e gurú no seu día do presidente Rodríguez Zapatero, o que propón é gañar ao que chamou electorado biconcentualismo, que é a calidade que ten o votante centrista.

Dentro do centrismo pode haber centristas de dereitas e centristas de esquerdas. O centro para algúns suxire equidistancia dos extremos.

No seu día, a UCD, que se outorgaba o monopolio centristas -o era-, non fracasou polo desgaste lóxico do exercicio propio de gobernar, senón por equivocar a súa vocación orixinal. No proceso de descomposición da UCD, ningún dos seus membros relevantes das distintas familias ideolóxicas defendeu o proxecto e os seus acenos de identidade. Non tiveron a humildade e a coraxe de facelo. Ese foi o fin do proxecto de Adolfo Suárez.

No seu discurso de despedida, Suárez manifestaba que “Non me vou por cansazo. Non me vou porque sufrise un revés superior á miña capacidade de encaixe. Non me vou por temor ao futuro. Vou porque xa as palabras parecen non ser suficientes e é preciso demostrar con feitos a que somos e o que queremos”. A súa marcha, segundo os cronistas da época, debeuse a distintas presións de dentro e fóra do seu partido.

No caso de Cidadáns, o castigo electoral foi parecido ao da UCD, co cambio “ideolóxico” escorado á dereita, dereita abandonando o centro. A iso hai que engadirlle, igual que ocorreu no seo da UCD, a ausencia de crítica interna dun partido presidencialista, onde a discrepancia confundiuse coa disidencia... Por iso é polo que moi poucos se atrevesen a abrir a boca. É a morte do centro unha vez máis? É un tropezo, o centro ten o seu espazo. Se Cidadáns é capaz de volver a el, o partido de Arrimadas ten a posibilidade de rexurdir; persistir no mesmo erro, a morte política é o seu último paso.