“Ninguén morreu de isto”. Así de tallante mostrouse a presidenta da Comunidad de Madrid á hora de falar da contaminación, esa a a que defendeu mentres era candidata á presidencia cando tamén afirmou que os atascos formaban parte da idiosincrasia da capital española. Un pensamento que está nas antípodas do raciocinio e as evidencias científicas. Porque mentres, nas verdadeiras antípodas, a contaminación matou a unha vintena de persoas, arrasado 5 millóns de hectáreas e acabado coa vida de case 500 millóns de animais. E aínda que ten razón a señora Díaz Ayuso ao afirmar que non foi a contaminación a que a punta de pistola ou armada cunha almofada privou do aire a esas persoas e animais, si foi a contaminación, ese elemento estraño para algún políticos pero que ben pode explicar o cambio climático, a que provocou unha seca de tres anos en Australia que derivou nunha das ondas de incendios máis devastadoras da historia do país ualabí e que xa dura varios meses.

Pero de seguir así non fará falta irse a Camberra para comprobar de primeira man como o cambio climático derivado da contaminación mata a decenas de persoas. Galicia pronto será unha réplica a pequena escala do país austral. Non só porque o eucalipto vai camiño de ser a árbore nacional, senón porque como reflectiron os expertos seleccionados polo Parlamento de Galicia, o clima galego pronto se parecerá máis ao de Grecia ou Australia que ao que estabamos afeitos, ese de ceo gris e orballo constante. E con ese cambio no réxime climático virá un cambiou no réxime de incendios para entrar de cheo na denominada ‘sexta xeración de incendios’, sendo estes moito máis virulentos, hiperdestructivos e ingobernables para as brigadas antiincendios, que non poderán facer outra cousa que mirar ao ceo e esperar unha choiva que nunca vai chegar. Incendios de grandes dimensións como os que acabaron cun terzo da poboación de koalas e que desde outubro arrasaron en Australia o equivalente ás dimensións de Galicia, Asturias e Cantabria xuntas.

O pasado ano votamos a friorenta de catro veces (algúns mesmo cinco Ou seis! Ou sete! Depende de se elixiron presidente na súa comunidade autónoma, ou na súa comunidade de veciños, ou delegado de clase…) para elixir o noso presidente, ao noso alcalde, ao noso representante en Europa e ao noso presidente de novo, porque da primeira vez non quedou bastante claro. Tamén foi o ano no que uns hombrecillos verdes con nome de dicionario -algo sospeitoso para xente parca en palabras- invadiron España. Do mesmo xeito que Ayuso negan o quecemento global e mesmo o seu líder, Santiago Abascal, declarou que o cambio climático era unha “escusa” para “restar liberdades”. Se Abascal considera que a xente é libre de beber cieno verde ou respirar mercurio…pois vivan as cadeas. E mentres isto ocorre, o cume mundial polo clima celébrase en Madrid, a cidade cun alcalde que obtivo o bastón de mando coa medida estrela de suprimir ‘Madrid Central’, unha experiencia aplaudida pola Unión Europea e apupada polas elites políticas madrileñas. Á vista destes feitos sería conveniente empezar a buscar vida intelixente en leste o noso planeta antes de lanzarnos a buscala fose.

Un planeta este que, lembremos, acábase, e a este ritmo non nos quedará outra que emigrar máis aló das fronteiras que marca nosa cada vez máis fina e envelenada atmosfera. Parece que nos tivemos que dar conta deste detalle porque nolo dixo unha nena de instituto. Non fixo falta que viñese ninguén do futuro para traernos a boa nova xunto coa lixivia de moda. Só facía falta que unha rapariga convertésese en diana dos negacionistas para que o resto do globo empezásese a cuestionar se era boa idea iso de tirar os plásticos ao mar, que se non existe en pleno S.XXI un método mellor. En min por ninguén pedida e innecesaria opinión, se o prezo para empezar a salvar o mundo dunha vez por todas é encartarnos ás esixencias deste estraño personaxe quen sabe se construído polo lobby das ecoempresas, eu pago con gusto a peaxe. Non me pasa o mesmo coa AP-9. Que por certo, segue sendo barata. Para os que a construíron, digo.

Á vez que le estas liñas, na última hora faleceu unha persoa en España por culpa da contaminación, segundo as contas dos neumólogos, que aseguran que dos 3,8 millóns de persoas que falecen ao ano por culpa da contaminación –outros organismos elevan a cifra ata os 8 millóns- 10.000 desas defuncións son no noso país. Ata a OMS e o CSIC tiveron que saír ao paso para desdecir a Ayuso. Pneumonías, problemas cardiovasculares, cancro…moitos son os males e unicamente unha causa: nós, a nosa forma de vida, a nosa ridícula idea de que aínda falta moito para acabar cos recursos que temos e que podemos manipular o reloxo do xuízo final a noso antollo. Simios evolucionados por encima das nosas posibilidades, ata o punto de crernos con autoridade para negar á ciencia, para obviar á ‘boina’ de Madrid ou para chamar “catro pingas” a unha inundación. E mentres todo isto pasa, outro ualabí morre calcinado. A cuestión é se o matou a contaminación ou a ignorancia. Eu teño claro cal é máis mortífera...