Todos os primeiros indicios poñen en alerta do que pode suceder este 2020. Nada bo din uns. Outros pensan que será moi complicado, coma se estes últimos anos non o fosen... Quizais por iso Puigdemont quixo animar ao persoal e gravou un vídeo onde sae cantando e acompáñase da súa querida guitarra. Unha canción cunha letra que máis parece unha aspiración que unha posible realidade.

Mentres Puigdemont toca a guitarra -din que “o que canta os seus males espantan”- o presidente Torra reuníase este xoves co seu socio de goberno e vicepresidente, Aragonés, para expresarlle que "non ten o visto e prace do Govern nin o asume como tal". E segundo el "non se pode negociar nada co Goberno español á marxe dos acordos do Govern"... Torra non quere ter en conta que é un acordo entre partidos que facilita a investidura de Pedro Sánchez e non unha negociación entre “gobernos”. Esquécese de que JxCAT desde un principio manifestou que nin votaría a favor nin se ía a abster nas votacións que se inician estes días. Co cal, deixáballe o camiño libre aos republicanos para chegar a acordos co PSOE. Outra cousa é se os acordos benefician só a unha parte, ERC, ou ás dúas partes. Iso está aínda por ver. Os acordos seguen aínda escondidos e iranse coñecendo con contagotas.

.

A perrencha de Torra, que lle atopou o gusto ao seu cargo, é das que fan época. Pensa que o apartaron das negociacións, que non ten ningún protagonismo, segue cuestionado ata polo seu propio partido e ademais, aínda por riba, a xustiza pode inhabilitalo nos próximos días. Se iso é así, o protagonismo vai ter neste campo, non no político, nin no de goberno que é onde lle gustaría.

As relacións e os criterios de goberno entre Torra e ERC hai xa tempo que van por vías distintas. Os republicanos dispoñen da súa propia folla de roteiro, que nada ten que ver con Torra e JxCAT, o que veu propiciando graves desavinzas, algunhas das cales -non todas- foron públicas. Torra non ten unha visión global do país, máis ben considérano un activista social que un presidente de todos os cidadáns de Catalunya, o que contribúe a deteriorar a imaxe da institución.

Mentres ERC consolídase como partido que pode chegar a gobernar, os posconvergentes -que deixaron a centralidade e achéganse ás teses da CUP- están inmersos na súa estratexia de ser absorbidos pola nova figura da canción protesta, Carles Puigdemont, que espera o seu momento para botarse sobre os republicanos e arrebatarlles uns votos que lle permita mellorar os seus resultados electorais. É unha batalla moi dura a que teñen os dous partidos que gobernan; Torra teme que nun avance electoral, ERC poida que non conten con eles para a formación dun novo goberno, iso sábeno e non están dispostos a deixarlles o terreo libre. A batalla será ata o final, aínda que todos traten de dar a impresión de que as relacións son boas.

A reunión de Torra e Aragonés, a pesar da cordialidade que afirman os dous protagonistas que a existiu, reflicte a realidade: que cada vez as relacións entre os dous partidos que gobernan son máis distantes.