O cambio de sede do Cume do Clima (COP25) -que debía celebrarse en Chile, pero debido a difícil situación que están a vivir nese país, tivo que celebrarse en España, país que se ofreceu a acollela -xa presaxia que algo non ía saír ben. Os vaticinios cumpríronse e o Cume de máis longo duración, 14 días, deixou un sabor agridoce: os obxectivos a que se aspiraba no seu inicio non chegaron a materializarse. Así o recoñecía a presidenta da COP25, a chilena Carolina Schmidt, quen manifestou no acto de clausura que “o mundo nos está mirando e espera solucións concretas da nosa parte. Hoxe non estamos satisfeitos. Os acordos alcanzados non son suficientes para afrontar con sentido de urxencia a crise do cambio climático”.

Os cidadáns, que sempre van por diante dos gobernos, estaban esperanzados de que ao final chegarían a acordos que fixesen posible o compromiso firme dos gobernos para atallar de verdade o cambio climático.

Despois de horas de duras negociacións non foi posible convencer aos países de que deixasen de mirarse os seus respectivos embigos para estar no mundo real, ese que reclaman as súas respectivas cidadanías e o mundo científico, que avisan da grave situación que se está vivindo e do futuro incerto se non se toman medidas. As disputas e diferenzas entre os países tamén estiveron presentes no interior do Cume, para desánimo de todos os expertos participantes. Só chegouse a un acordo de mínimos para non facer errada o Cume, que sería o fracaso de todos.

Os temas que suscitaron máis controversia deixáronse para o próximo encontro, que terá lugar en Glasgow. Será como a carta aos Reis Magos que xera moita ilusión, pero que ao final queda só niso, nunha carta que só chega aos “papás”.

O propio secretario xeral da ONU, António Guterres, manifestou estar decepcionado cos resultados: “A comunidade internacional ha perdido unha oportunidade importante para mostrar maior ambición”, sentencia o mandatario, quen tamén fixo referencia á implicación maior que deben facer os países asinantes en recorte das emisións de gases de efecto invernadoiro. Só 84 países comprometéronse a presentar novos plans o próximo ano. Entre eses países está España.

O esforzo realizado por España para que nun tempo récord estivesen montadas todas as infraestruturas, non se viu compensada cos resultados finais que se esperaba que fosen máis amplos e non de mínimos, para simplemente cubrir o expediente. As grandes economías puxeron en evidencia unha vez máis o importante que son os seus intereses e o pouco que lles importa o futuro do planeta.

Aínda por riba, hai que ter en conta que EEUU, China, a India e Rusia, que eles sós suman o 55% das emisións mundiais de efecto invernadoiro, non manifestaron a súa intención de ser máis ambiciosos e baixar as súas cifras.

O que quedou claro neste Cume é a división entre os gobernos, poderes económicos, comunidade científica e cidadanía. Ou se toman en serio os cumes ou a credibilidade das mesmas está xa en cuestión.

Como dicía Mafalda: “Paren o mundo, que me quero baixar!”.